Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen.
Nee hoor, niks geen rozengeur en maneschijn. Ook met eindeloze zomers, het strand op een steenworp afstand en een kop koffie voor zestig eurocent, gaat het leven met al haar tegenstrijdigheden en contrasten gewoon door.
Sterker nog, het heeft bij mij zelfs een geheel nieuwe dimensie gegeven aan mezelf met vlagen (heel erg) eenzaam voelen, de weg kwijt zijn (zowel letterlijk als figuurlijk) of nóg erger, mezelf kwijt zijn. Zoals met alles in het leven, dit alles gelukkig van tijdelijke aard en blijkt er toch altijd weer licht aan de horizon. En ja, dan is het toch best wel heel fijn het strand op steenworp afstand te hebben.
De eerste maanden in Portugal vlogen in een soort van roes voorbij. Alles is nieuw, al je zintuigen staan op scherp en je voelt je 'alive and kicking'. Een soort van dagelijkse ontdekkingsreis. Heel spannend. Echter juist toen ik me enigszins begon te acclimatiseren, drupte ook langzaam de realiteit (weer) binnen. Met mijn wederhelft vaak op zakenreis, was ik vaak alleen. Maar je had toch ondertussen wel vrienden gemaakt? En schoonfamilie notabene? Euh, nou niet precies. Want hoewel ik de eerste zal zijn om te bevestigen dat Portugezen ontzettend vriendelijke mensen zijn, ze zijn wel gereserveerd. Privé is privé en iets te veel vragen wekt onmiddellijk achterdocht. "Moet je iets van mij ofzo?" En dus kwam ik eigenlijk niet verder dan wat beleefde woordenwisselingen met bijvoorbeeld de moeders van school, met kennissen en met collega's.
En de schoonfamilie dan? Daarvoor steek ik hand eerlijk in eigen boezem, want ik hield die toch wel op gepaste afstand. In Portugal is familie heilig en dat vind ik alleen maar heel mooi. Maar in mijn geval komt dat neer op dat we zo min of meer van vrijdag avond tot en met zondag avond met elkaar doorbrengen. Niet één weekend, maar elk weekend. Dit in een vastomlijnd, vastgeroest en weinig avontuurlijk patroon, waar ik zogezegd al snel de kriebels van kreeg. Allemaal lief en goed bedoeld, maar ik ben nogal gesteld op mijn vrijheid en eigen doen en laten en blijk daarin over weinig of onvoldoende flexibiliteit te beschikken om me te voegen naar de weekendplanning van de familie.
Dan ben je dus helemaal op jezelf aangewezen. En hoewel ik heel wat tranen vergoten heb, hard tegen mezelf heb geroepen dat ik 'hier' niet wil blijven, boos ben geweest op de vrienden die ik (nog) niet had gemaakt, toch ben ik van Portugal gaan houden. Ondanks de hobbels en hindernissen die met deze verhuizing op mijn pad zijn gekomen, begin ik me langzaam aan thuis te voelen in mijn nieuwe leven. Laat de rest nu maar komen. Ik ben er klaar voor ;-) Hello Portugal!
"Life begins at the end of your comfortzone"
