Er was eens een Nederlands meisje, dat opgroeide in een klein dorp in het Bourgondische Brabant. Naar school ging in het nabij gelegen al even bourgondische Den Bosch. Een bloedhekel had aan schoolreisjes en een nog veel grotere hekel aan schoolkampen. Knallend van de heimwee het vertikte om nog iets te eten. Daarom haar vader maar besloot als corvee-ouder mee te gaan. Daarmee alle goede bedoelingen ten spijt nóg het euvel niet verhielp, omdat ze 'mama' miste en alsnog niet at vanwege die alles verterende heimwee.
Eenmaal de schoolbanken en dus ook de schoolkampen ontgroeid, had ze diverse jobs 'dicht bij huis'. Er werd wel op vakantie gegaan, wat zich echter beperkte tot La France, Viva España en een uitschieter naar het Schöne Österreich. Niet bepaald een globetrotter en al helemaal niet zo avonturistisch. Totdat meneer P. in haar leven kwam en de boel even flink op z'n kop zette.
Na vijf jaar samen in - je raad het al - ´s-Hertogenbosch gewoond te hebben, vertrokken ze voor onbepaalde tijd naar Portugal. Naïf dat niet, maar behoorlijk 'blue' dat wel. Gedoemd om te mislukken? Na zes jaar in Portugal zeg ik ´nog steeds niet´. Een antwoord met een slag om de arm, inderdaad. Omdat het leven zich duidelijk niet laat plannen, hoewel we dat allemaal heel graag willen geloven. Als ze het aan mij zou vragen, zou ik zeggen dat ik heel benieuwd ben wat Portugal mij allemaal nog gaat brengen. Want het land heeft me gegrepen, mij door elkaar geschud, me een pak rammel verkocht en me uitgedaagd tot dingen die ik niet voor mogelijk hield tot nu toe.
Een van die uitdagingen bracht mij 'ineens' tot besluit om een blog te beginnen. Heel eerlijk gezegd, met weinig voorkennis. Van een website bouwen, tot aan het creëren van online zichtbaarheid. Van het gebruik van diverse social media kanalen tot aan 'fraaie plaatjes schieten'. En zo ontstond Hello Portugal. Ervaren of niet, 'hot' or 'not', 'in' or 'out', het belangrijkste vind ik dat het écht is. Om een reëel beeld te geven van het leven in een ander land. De werkelijkheid, hoewel die natuurlijk aan subjectiviteit van ondergetekende onderworpen is, van de positieve kant bezien. Lachen om wat goed gaat, maar ook kunnen lachen om wat iets minder gaat.
Met de haren in de wind. Of ze nu esthetisch verantwoord om m'n hoofd wapperen of niet.
Belangrijker dan dat, vind ik dat je iets hebt aan de ervaringen die ik met je deel. Of dat nu specifieke informatie over Portugal is, een multicultureel huwelijk of gewoon voor de gezelligheid of een lach. En als ik ergens mee kan helpen, dan doe ik dat graag.
Aarzel dus niet om mij te mailen. Vragen of suggesties zijn altijd welkom! Heel erg leuk zelfs, om wat van je te horen!
Beijinhos,
Marleen
