Met een vlaag van melancholie breng ik Yuna naar school.
Mijn moederhart breekt voor een lullig moment waarop mijn kus ergens onhandig in de lucht blijft hangen en dochterlief al naar binnen is gehaast om haar vriendjes bij weerzien stevig te omhelzen.
Na een haast eindeloze vakantie waar met drukke hand- en armgebaren duidelijk het nodige over moet worden bijgepraat onder de kleuters, wordt het nieuwe schooljaar aangevangen.
Dit nieuwe schooljaar als een van de oudste kleuters van haar gemengde klasje en dus de belangrijke taak om voor 'de kleintjes' te zorgen. Waarvoor door de knietjes wordt gebogen als ze tegen 'een kleintje' praat. Waarvoor ze rechter dan recht op haar stoel gaat zitten om te laten zien dat ze weet hoe het hoort. En door ze 'schattig' te noemen en namen te verkleinen om daarmee haar wel vijf volle lentes nog maar eens te benadrukken. Beter dan het stomme cliché dat de tijd zo hard gaat kan ik het niet omschrijven.
Op de barricade
Enfin, de eerste schoolweek is een feit. De eerste protesten ook. Elk jaar gaan leraren op de barricade vanwege het - toegegeven - heel onlogische systeem voor onderwijzend personeel opgelegd vanuit de regering. Dat systeem bepaald dat lerarencontracten slechts voor één schooljaar worden aangegaan. Niet één keer, niet twee of drie keer, maar elk schooljaar weer opnieuw. Anders gezegd raak je dus als leraar in Portugal aan het eind van elk schooljaar je job kwijt en begint het solliciteren van voor af aan. Volgens de regering hét antwoord op het grote overschot aan leraren in Portugal. Voor de periode van de zomervakantie ben je als leraar zogezegd werkeloos en kan de staat je verplichten om voor het nieuwe schooljaar een functie zomaar aan de andere kant van het land te moeten accepteren. Rede genoeg dus voor een eindeloos protest, want hoe in hemelsnaam kun je als onderwijzeres en moeder van twee kids elke dag 350 kilometer op en neer moeten rijden om aan deze idiote plicht te voldoen?
Overtuigend en rol-vast
Mijn kleuter wil later juffrouw worden. Eenmaal thuis krijg ik een hele opvoering van de dag en moet ik haar 'Filipa' (naar haar juffrouw) noemen, speelt papa voor Duarte die weer eens stom is en ik mag met een beetje geluk de school-kokkin zijn die het eten heeft laten aanbranden. Er worden papieren uitgedeeld en reprimandes. Ondertussen bijt ik op m'n lip om vooral niet in lachen uit te barsten. Een serieuze aangelegenheid en overtuigend rol-vast. Lichtelijk geïrriteerd, omdat ze mij heus wel m'n lach ziet onderdrukken. Ik bedenk me dat ze van mij later mag worden wat ze wil, maar liever geen juffrouw. Onzinnig, want 'later' is gelukkig nog heel ver weg. En zal alles anders zijn. Inclusief de keus van mijn grillige kleuter.
Na het eten ziet Yuna de protesterende leraren op tv. Ze snelt naar boven, pakt de Frozen-microfoon en duwt die in mijn gezicht. Ze wil later op tv, mét een microfoon. Ach, wat is het leven toch zoet als je vijf bent.
Ps: Vind je dit bericht leuk? Delen = lief
