Met zoveel 'zomer' hier in Portugal, besloten P. en ik dat we heel erg behoefte hadden aan weer eens een wintersportvakantie.
Dat was voor mij lang geleden (zo'n 10 jaar), maar voor P. bijna een halve eeuw (30 jaar). En dus boekten we een paar dagen naar de sneeuw. We hadden er zin in!
We huurden de hele zooi en begaven ons in een draf (tijdwinst) met een mengeling van kriebelend enthousiasme en zeurende zenuwen richting de liften. Er moest een kluisje worden gehuurd en terwijl ik me over onze kleuter ontfermde, zag ik in m'n ooghoeken een grote man plat op z'n buik liggen. Die man bleek mijn P. die z'n enige euromunt onder de locker had laten vallen. Naast hem stond een geamuseerde oudere man de boel nog eens te becommentariëren dat ie dat muntje voor de schoonmakers zou kunnen laten liggen. Maar dan moet je net P. hebben. die juist probeerde of z'n hoofd tussen de pootjes van het lockerkastje pastte. Ik hield het nauwelijks droog van het lachen, tot grote irritatie van mijn lieftallige wederhelft natuurlijk. Die inmiddels mét muntje en rood hoofd weer op beide benen stond.
Dat duurde overigens niet lang, op beide benen. Want terwijl ik m'n eigen skischoenen, helm, bril en handschoenen aanschoot, zag ik in m'n ooghoek P. de hele lockerkamer doorhinkelen. Dat kwam vanwege z'n voetbalenkels, zo verklaarde hij. Toen hij na veel gefoeter en met het zweet op z'n voorhoofd besloot dat het wel erg warm was in de locker-kamer, besloot ik maar verstandig m'n mond te houden. Dat lukte niet heel erg, temeer omdat ook Yuna de humor van dit tafereel inzag en het uit stond te schateren van het lachen.
De wintersport bleek een groot succes. Eerst even wat onwennig, maar je verleerd het dus echt niet. Na een paar uur hadden we de slag weer goed te pakken en werden steeds enthousiaster. Met een 'dat moeten we echt vaker doen' sloten we de vakantie voldaan af. Eenmaal thuis stortte P. zich direct op de aanschaf van eigen materiaal, vermoedelijk om het gedonder met die gehuurde spullen in de toekomst te voorkomen. Hij vond een paar mooie skischoenen in zijn maat. Weliswaar in Lissabon, maar dat mocht de pret niet drukken.
En toen waren we afgelopen week in Lissabon. De verkoper bleek heel toevallig in de straat van het spontaan gekozen restaurantje te wonen en zou ná het diner even langs komen met de ski schoenen. Om een schappelijke 23.30 uur stonden wij buiten en troffen zo gezegd zo gedaan, de verkoper. Het bushokje bleek het ook prima te doen als pashokje. Was ik even blij dat P. geen skipak op marktplaats.pt had gevonden, bedacht ik me nog. Hoewel, ik zag hem in gedachten al rondom het bushokje hinkelen, proestte nog iets in de trant van 'pas nou op' toen hij ging staan, waarop P. vervolgens met het gewicht op één been (doe dat nou niet) 'bergafwaarts' over de stoep begon te schuiven. Een strategisch geplaatste lantaarnpaal 'brak' zijn afdaling, die hij haast dankbaar omhelsde.
Uiteindelijk betwijfel ik of het nou P's kamikaze capriolen of mijn niet-te-stoppen-en-redelijk-hysterisch-lachen/janken was wat de aandacht trok. We hadden in ieder geval bekijks. P. weer met beide benen op de grond, ik dubbel van het lachen, maar mét skischoenen! Uit Lissabon! Kijk nu al uit naar onze volgende wintersportvakantie.
Ps.; vind je dit artikel leuk? Delen = lief
