Dertien jaar was ze ongeveer. Ze woonde tien jaar in het asiel. Waarschijnlijk omdat ze zwart was.
Dat brengt namelijk ongeluk.
Nu heb ik persoonlijk niks met bijgeloof en bovendien kon het leven voor mij op dat moment niet veel ongelukkiger zijn. De eerste twee jaar in Portugal waren namelijk niet bepaald over rozen gegaan. Ik zou het derde jaar wijden aan een bucketlist om het nog een kans te geven en te besluiten of Portugal en ik nou wel zo'n goed idee zouden zijn samen. Eén van mijn doelen was een bescheiden bijdrage te kunnen leveren aan het dierenwelzijn hier in Portugal. En toen kwamen we haar tegen. Bo-Matilde, dertien jaar en diep ongelukkig. We begrepen elkaar meteen.
Leef!
Wij wilden haar een leven geven, het liefst nog zo lang mogelijk. Haar de zon op haar huid laten voelen, met haar wandelen en vooral veel aandacht geven. De goedbedoelde kussens en dekens waren niet aan haar besteed. De aandacht des te meer. Ze bloeide op en ik samen met haar. We keken weer omhoog, we zagen weer helder. Er kwam rust en er kwam waardering. We plukten de dag en we kleurden hem samen in. Zij nam een pasje terug, ik nam flinke passen vooruit. Behalve als we samen gingen wandelen, dan bepaalde zij het vertrouwde tempo.
Haar heupen verloren kracht, maar ze zou dat nooit toegeven. Ik ook niet, daarvoor was ik teveel aan haar gehecht en zij aan het leven. Het bracht ongemakjes met zich mee, dat zeker. Maar eenmaal in de stoïcijnse modus, ruim je het op en ga je verder. Daar waren we samen meester in. Tot afgelopen zaterdag. Het bloed gutste uit haar bekkie. Het bleek een tumor op haar onderkaak. Goed- of kwaadaardig, zou dat nog uitmaken? Een operatie zou de enige oplossing zijn, maar zeker niet zonder risico en nog maar de vraag of het überhaupt mogelijk zou zijn gezien haar leeftijd (14, bijna 15). Met lood in onze schoenen en een flinke dosis pijnstillers keerden we huiswaarts.
Stil de pijn
Als het hart en het verstand het niet eens kunnen worden met elkaar, wat ben je dan een gezegend mens dat je op zo veel lieve vriendinnen (rapariga's) kunt terugvallen en op de twee liefste mensen van de hele wereld die met heel hun hart dicht bij jou zijn. Ik wist wat me te doen stond. Ze mocht niet lijden. Dat moest ik volgens het protocol drie keer herhalen en ik stikte zowat in mijn woorden. We hadden haar een leven gegeven en ik wilde dat niet van haar afnemen. Ik kon alleen nog maar sorry sorry sorry sorry sorry sorry......zeggen tegen haar. Ze legde haar hoofd in mijn handen en met duizend kussen op haar koppie viel ze in slaap.
Ze liet me zien hoe mooi Portugal is. Haar naam was Bo-Matilde en ze bracht ons zo veel geluk. Ik noemde haar de mooiste hond van Portugal. En dat zal ze altijd blijven!
