Op huizenjacht in Portugal is op zich al een interessant proces. Het begint met de noodzaak of een 'luxe probleem' dat tot het besluit leidt om te gaan verkassen.
Onze noodzaak: wij hebben een luxe probleem.
Dat wil zeggen dat we al best aardig wortel aan het schieten zijn op de plek die we nu bijna vier jaar ons 'thuis' noemen. Blij met ons huis, het royale terras, een even zo royale tuin met alle voorzieningen op loopafstand. We zouden er prima tevreden mee kunnen zijn, wat ons luxe probleem alleen nog maar meer plausibel maakt ;-)
Wazige markt
We besloten om eerst maar eens de huizenmarkt wat te gaan verkennen. Dat bleek geen overbodige luxe, want zo transparant de huizenmarkt in Nederland is, zo niet-transparant is die hier in Portugal. Niks geen funda, maar vooral veel wazige (niet mobile-responsive) websites en nóg meer wazige foto's. Het meest betrouwbare bleek om gewoon zelf de Portugese baan op te gaan en met eigen ogen tot de constatering te komen dat het er in het echt meestal totaal anders uit ziet. Na maanden van jagen en inmiddels een redelijk beeld van onze kopers-kansen en mogelijkheden, durfden we de volgende stap te nemen. Onze huidige 'Casa Oliveira' op de wazige huizenmarkt zetten. Dat ook dat niet zonder slag of stoot zou gaan, hadden we kunnen weten.
Aan makelaars in Portugal geen gebrek, dus die hadden we dan ook zo gevonden. Een gerenommeerd kantoor, met vestigingen door het hele land. Er werd getaxeerd, er werd overlegd over de vraagprijs en onderhandelingsruimte en er werd een afspraak gemaakt voor een-hele-goede-fotograaf (uitroepteken, uitroepteken). Dat kwam waarschijnlijk omdat ik me misschien niet zo heel subtiel had uitgelaten over de meestal foeilelijke, nutteloze, rommelige foto's in makelaarsland. Denk aan een raam met gesloten rolluik, wat op de foto resulteert in een afspiegeling van de beste fotograaf, met een engelachtige reflectie van de flitser om zijn hoofd. Of wat te denken van een close-up van een gedateerde keukenkraan. Met de aankondiging van de-hele-goede-fotograaf waren mijn verwachtingen dus ook hooggespannen. Daar deed ik mezelf geen plezier mee, zo bleek.
Drama queen
Casa Oliveira ging online en daar kwam ik pas dágen na dit heugelijk feit achter (communicatie-dingetje). Nooit geweten dat er een drama-queen in mij schuilt (...), want ik ging nog net niet van m'n stokje bij het zien van de meesterlijke foto's. Lichtelijk hysterisch vroeg ik retorisch aan P. met hoge wenkbrauwen hoe het in hemelsnaam mogelijk is om van zo'n mooi huis zo'n meesterlijk lelijke foto's te maken. Verkeerde hoeken, verkeerd licht en dacht die fotograaf nu serieus dat we vanwege onze uiterst gewone deurkrukken dit huis sneller of beter zouden verkopen? Ik besloot het heft maar in eigen handen te nemen, waarvan het resultaat diezelfde avond nog online ging. Oefff....ik kon weer rustig ademhalen.
Maar goed dat ik toen nog niet wist dat de volgende rede tot lichte paniek zich pas over twee weken zou aandienen, met de eerste kijkers die wel héél erg enthousiast zijn. Wordt heel gauw vervolgd dus.....
(Foto's by Hello Portugal)
