Een dag uit ons leven-on-the-move.
Niet zomaar een dag, maar zo’n dag waarop letterlijk alles mis gaat.
Zo’n dag waarop je ’s ochtends met gezonde tegenzin net iets te vroeg je bed uit stapt, je vernikkelt van de kou en juist op deze ochtend de ventilator besluit om alleen en uitsluitend koude lucht te produceren. Om toch enigszins op te warmen, besluit ik tot een snelle douche en je zult het geloven of niet, maar jawel, ook de gasfles is op.
Lieve mensen, ons tijdelijk onderkomen staat ook wel bekend als ‘turismo rural’. Rural als in ‘landelijk’. Of ‘in the middle of nowhere’. Heel idylisch – heus waar. Maar niet vandaag. Met nog verdacht weinig kleur op m’n chagerijnige kop, maak ik kleine Oliveira wakker. Terwijl ik nog een vertederende blik werp op dat kleine mormel onder de warme dekens, open ik het blinderend rolgordijn. Dat doe ik blijkbaar net iets te hard, waarop deze spontaan in z’n geheel naar beneden komt. Ik waag nog een kansloze poging om ‘m op te hangen, maar eenmaal op het wankelende krukje besluit ik dat toch maar aan P. over te laten gezien het onmogelijk begin van deze ochtend. We willen het lot immers niet tarten.
Vriendelijke mensen
Yuna gooit nog even haar outfit voor vandaag in de strijd – altijd gezellig, maar dan zitten we toch wonderwel op tijd in de auto, op weg naar school. We worden door menig medeweggebruiker deze ochtend vriendelijk begroet en al vriendelijk terug zwaaiend zijn we het met elkaar eens dat de mensen in onze nieuwe woonomgeving toch allemaal zo hartelijk zijn. Hè, dat klinkt al beter na al dat geklungel deze vroege ochtend.
Op de heenweg rijd ik, zodat P. z’n emails, berichtjes en de hele social media zooi alvast even kan screenen. We hebben namelijk in ons rural huisje géén (als in géén!) bereik. Niet voor telefoon, noch internet. Op de terugweg rijd P., want dan is het mijn beurt om te kijken wat ik allemaal gemist heb in de afgelopen pakweg twaalf uur. Eenmaal op de terugweg constateert P. dat er ‘iets’ niet in orde is met de auto. ‘Voel je dat niet, dat ge-te-te-te-te? P. schat mijn technische kennis over auto’s steevast veel te hoog in. Ik rijd in dat ding, weet de kleur, het merk en het model. En daarmee kom ik in de regel altijd van A naar B. Als ik hem dan vervolgens glazig aankijk bij een technisch mankementje, krijg ik steevast een heel relaas over het hoe, wat en waarom. Deze keer kwam ik goed weg – dat wil zeggen, zelfs ik begreep het technisch probleem van het ge-te-te-te-te. We hadden een lekke band. Hoogstwaarschijnlijk al op de heenweg – wist ik veel, wat dus ook die vriendelijk zwaaiende medeweggebruikers verklaarde.
"Is-het-bier-nu-al-op issue"
Gedurende de dag werd er een poging gedaan te werken. Duizend-en-één vragen beantwoord over stopcontacten, lichtpunten, vloeren, tegels, radiatoren, is-het-bier-nu-al-op-issue en een verstopte toilet. De stucadoor liet nogal op zich wachten. Die bleek de weg te zijn kwijtgeraakt – evenals z’n mobiel, die op het restant van een vensterbank lag. De beste man was de dag daarvoor in de achterbak-zonder-ramen door zijn baas hier afgedropt en zonder navigatie, noch enig herkenningspunt zou de beste man nooit op z’n werkstek arriveren. Van je baas moet je het blijkbaar ook hebben, hier in Portugal.
Eenmaal de werkdag afgerond, verheugde ik me om nog vóór zonsondergang een grote wandeling met onze twee viervoeters te maken en deze dag toch in balans af te sluiten. Eerst haalde ik Yuna op van school, die in plaats van ‘hoi mama’ en een kus, zich meteen beklaagde over….. jeuk op d’r bol. En jawel hoor, hoofdluis. Rechtstreeks door naar de apotheek dan maar. Daar werd ik voor veertig euries getild aan hoofdluis producten, omdat ik er met m’n kop totaal niet meer bij was. Kwaad op mezelf dat ik dat ook nog braaf heb afgerekend, racen we tegen de klok naar huis om tenminste nog even quasi-zen met de honden te kunnen wandelen.
Juiste moment, juiste vraag
Die bleken al even opgefokt als ik en terwijl ik de deur van hun gastenverblijf open, schiet één van de twee weg. Tuurlijk, ook dat nog. Hond loopt weg. Yuna begint er als een dolle achter aan te rennen, maar ik weet dat dat averechts werkt. Dat roep ik ook naar haar – min of meer hysterisch – om niet achter de hond aan te rennen. Zo moeder, zo dochter – want ik krijg een hysterisch antwoord terug dat de hond weg aan het lopen is. En zo lopen wij als twee viswijven, één dolgedraaide hond en een geïrriteerde meneer P. – die altijd op het juiste moment de juiste vragen weet te stellen “waarom heb je de hond weg laten lopen” – ik bedoel maar – de prachtige stille natuur van ons tijdelijke rural onderkomen hevig te verstoren.
Morgen proberen we het opnieuw. De rust van het prachtige Portugese platteland in ons op te nemen. Adem in, adem uit. Até amanha – tot morgen!
Foto: Hello Portugal
