Toen wij twee jaar geleden aan onze huizen zoektocht begonnen, hadden we een zeker beeld van onze wensen.
Eén van die wensen was ons woongenot te kunnen delen, maar hóe dat er precies uit moest komen te zien, hadden we destijds nog niet helemaal scherp.
Al zoekende en bezichtigende gingen we als een soort van onderzoek alle mogelijkheden na. Van een bed & breakfast, naar grotere en kleinere varianten, een glamping misschien of een combinatie van diverse verblijfsmogelijkheden. Ambitie kon ons niet verweten worden, maar een mens vaart nou eenmaal het best bij een gezond portie realiteitszin.
Onze zoek- en vind-tocht was geen klassiek ‘ik-vertrek verhaal’. Wij waren namelijk al vier jaar eerder vertrokken. Of beter, ik en onze (toen) dreumes vertrokken naar Portugal. Vader Oliveira keerde terug naar z’n roots. Beider met een vaste en volle dienstbetrekking, dus niet op zoek naar een nieuwe levensinvulling. Na vier jaar van woongenot hadden we tientallen redenen om tevreden te zijn met wat we hadden, maar het avontuur begon te kriebelen en dus gingen we op pad.
De tijd nemen
We hebben huizen, quinta’s, ruïnes en stukken grond gezien in bijna elke uithoek van Portugal. We overwogen en overdachten, maar bij elke bezichtiging kwamen we tot de realistische conclusie dat ook ambitie grenzen heeft. We zagen onszelf een groot gouveneurshuis met een nog groter aantal kamers in ere herstellen, maar we wensten elkaar geen personeel. Een bestaande B&B overnemen, maar dan onze eigen handtekening en sfeer zouden missen. We overwogen een bos in een bos kopen en daar iets van de grond af aan op te bouwen, maar hoe realistisch zou dat zijn naast onze fulltime banen waar ook nog eens regelmatig voor gereisd moet worden?
Uiteindelijk besloten we ons avontuur te beperken tot ons eigen woongenot en lieten dus voor een moment het idee varen om dat woongenot in de toekomst te delen met mensen die net zo van Portugal houden als wij doen. Totdat we Casa Oliveira tegen kwamen en alles op z’n plek viel. Een plek die ‘thuis’ heet. Voor ons, maar ook een warm welkom voor iedereen die even écht de tijd voor Portugal wil nemen. Om een paar dagen ondergedompeld te worden in de Portugese feel-good mood.
Authentiek
Wat is dat nou, die Portugese feel-good mood? Dat zou de zon kunnen zijn, maar wij zeggen de wolken die in de ochtend in het dal hangen, met trotse groene bergtoppen die de dag begroeten. Het zou het eten kunnen zijn, maar wij zeggen de aardappelen en groenten recht van het land van de familie Fernandes , het fruit rechtstreeks uit de bomen én verse biologische eitjes van buurvrouw ‘dona Laurinda’. Het is dat ik onze keuken over de vegetarische boeg heb gegooid, anders zou het ook zeker de eigenhandig geslachte dikke vette biologische kip van dezelfde buurvrouw Laurinda kunnen zijn. In de Portugese feel-good mood mag de vinho natuurlijk niet ontbreken, maar wij zeggen ‘Vinho Verde da Casa Oliveira traditioneel geserveerd in een kom’. Onze eerste officiële bescheiden oogst is een feit. Portugese feel-good-mood zou de gastvrijheid kunnen zijn, maar wij zeggen ‘welkom bij de familie Oliveira’. Waar de mond overloopt waar het hart vol van is. Vol van de puurheid, ongereptheid en een aantrekkelijke eenvoud van het Portugese leven.
Vanaf ergens volgend jaar (om een Portugese slag om de arm te houden) openen wij onze deuren voor een onvervalste ‘experiência Portuguesa’. En daarmee komt onze wens om ons Portugees woongenot te kunnen delen uit. Niet in de vorm van een B&B, een hotel, een vakantie appartement of hippe yurt, maar in de vorm van de familie Oliveira, in een klein dorp in het prachtige Noorden, waar Portugal naar onze bescheiden mening in haar meest authentieke vorm op haar best is.
