Ruim vier jaar hebben wij in een stad gewoond hier in Portugal. Niet zo’n volledig tot de wolken dichtgetimmerde stad, ook geen hele drukke stad of toeristische stad, maar meer een stad dat als een groot dorp aanvoelde. Wij hadden het geluk dat wij vanuit onze tuin uitkeken op het laatste stukje authentiek groen wat deze stad rijk was en daarmee waren wij tevree.
Ik praat maar even voor mezelf, maar het mag duidelijk zijn, ik ben een plattelands mens. Opgegroeid in een Hollands Brabants dorp, jaren fietsend door de polder tussen de weilanden van en naar school. De geur van versgemaaid gras. De ruimte, de rust en de herinneringen die daar onlosmakelijk mee verbonden zijn, binnenlopen bij de buren, een praatje hier, koffietje daar en doorspekt met een flinke dosis jeugdsentiment.
Struikelblokken
Enfin, mijn eerste woonervaring in Portugal was dus in de stad. Het gekke is dat toen wij onze uit Nederland verscheepte inboedel uitpakten in dat huis, we de dozen netjes opvouwden en in de garage opborgen. Alsof we toen al allebei wisten dat we hier niet zouden blijven wonen, ondanks het feit dat we het huis in volle overtuiging hadden gekocht. In de vier jaren van woongenot die daarop volgden leerde ik ‘onze stad’ kennen als een prettige plek waar we nauwelijks een auto nodig hadden. De supermarkt, de bakker, de school, het zwembad, een theehuisje, restaurantjes. Alles zat praktisch om de hoek. Mijn enige struikelblok was het socialiseren op deze plek. Dat is trouwens niet helemaal waar. Er was nog een struikelblok. Namelijk twee geadopteerde knoerten van Portugese berghonden met een sterk natuurlijk instinct aangelijnd uitlaten in een stad. Met samen een trekkracht van zeker het dubbele van mijn eigen lichaamsgewicht, wat niet zelden leidde tot ietwat gênante taferelen waarbij baas achter de honden aanvloog, struikelde, viel, op probeerde te staan en vervolgens weer viel omdat ik tegen wil en dank deel bleek uit te maken van dit leuke plaag-de-baas-hondencomplot.
Er bleek een patroon in mijn struikelblokken – ze heten waarschijnlijk niet voor niks zo – want ook het socialiseren ging met vallen en opstaan. Buren die nauwelijks groetten (ook na vier jaar niet), moeders van school die volstonden met een goedemorgen of goedemiddag, sportcollega’s die na het sporten zich naar huis haasten met of zonder een groet en zelfs contact met passerende hondenliefhebbers bleek kansloos. Of dat nu kwam door het formaat van onze twee altijd even enthousiaste viervoeters of hun achterlijke bazin die erachter aan vloog. Het maakte in ieder geval elk contact min of meer onmogelijk.
Eindelijk
Toch kreeg ons Portugese leven hier vorm en tegen de tijd dat we de keurig opgevouwden dozen weer uit de garage haalden om opnieuw ingepakt te worden, hoefden we in ieder geval van niemand in de buurt echt afscheid te nemen. Het had ook zo z’n voordelen dus. Het opnieuw uitpakken van diezelfde dozen liet vervolgens wat langer op zich wachten dan we van tevoren bedacht hadden. Na eindeloze verlengingen van ons air-bnb onderkomen, met een klein uitstapje naar vijftien vierkante meter voor een paar weken, kunnen we zelf bijna niet geloven dat we drie weken geleden dan eindelijk Casa Oliveira hebben kunnen betrekken. Overigens zijn nog lang niet alle dozen uitgepakt, want we willen het immers wel spannend houden.
En omdat Sterre & Beer nu ook eenmaal graag hun nieuwe territorium af willen bakenen en markeren, gingen we er weer vol goede moed op uit. De eerste dag kwamen we niet verder dan de eerste bocht. We maakten kennis met onze nieuwe buurvrouw, die belangstellend informeerde hoe ons nieuwe huis bevalt. Haar aandacht ging ook meteen uit naar de honden en al pratende kregen die een volledige hoofdhuid massage van deze sympathieke nieuwe buur. Tegen de tijd dat we elkaar een prettige avond groetten, waren de honden zo loom van al dat gekroel, dat ze niet meer te porren waren voor een ommetje en ik dus tot mijn stomme verbazing voor de verandering eens voorop liep,
terug de berg op met ongeveer het dubbele van mijn eigen lichaamsgewicht erachter aan sleurend.
Thuis
In de eerste week maakten we op dezelfde aangename wijze kennis met zowat het hele dorp. Officieel eigenlijk ‘gehucht’ (aldeia in het Portugees). Een introductie was niet nodig, want iedereen wist al van de nieuwe buurtbewoners. Op de ene hoek kregen we aardappels uit eigen tuin, bij de andere familie een zak vol met pruimen. Overal in voor een praatje en oprechte belangstelling. En als we hulp nodig hebben, hoeven we maar naar binnen te lopen, de voordeuren staan hier letterlijk altijd open.
En nu weet ik het zeker. Er gaat wat mij betreft niks boven het dorpse leven. De rust, de ruimte, de geur van vers gemaaid gras, dat praatje hier een een koffietje daar en waar de bakker ’s ochtends vers brood aan de poorten hangt. We zijn thuis!
Volgende maand gaat de tuin letterlijk op de schop. Casa Oliveira mag dan wel bewoonbaar zijn, er moet ook binnen nog een hele hoop gebeuren. Een update over onze plannen en nieuwe avonturen die ons met stellige zekerheid te wachten staan.
