Zoals afgesproken (!) gingen we dan eindelijk op huizenjacht – de allereerste bezichtiging.
Een imposant pand, vlakbij Coimbra. Het ‘huis’ zou bewoond zijn door de eerste Gouveneur van Coimbra, maar dat was lang (héél lang) geleden. Het pand was groot (héél groot), onbewoond en onbewoonbaar, doch in een zekere staat van een renovatieprocess.
(Foto: by Hello Portugal, gouveneurshuis in Coimbra district)
De vraagprijs was een schijntje in verhouding tot het aantal kamers (ik durf het getal bijna niet te noemen, maar laten we het op 20 vertrekken houden) en dus was ik vooral benieuwd naar de ‘adder onder het gras’. Of beter, Portugese cobra, dat moest haast wel.
We spraken af op kantoor van de makelaar, meneer Pedro. We moesten een eindje rijden en onderweg belde Pedro twee keer met de vraag hoe laat we er precies zouden zijn. Dan verwacht je toch, dankzij een nauwkeurige indicatie volgens de GPS, dat zo’n makelaar in de startblokken staat bij aankomst. Nope, dat stond hij niet. We moesten wachten op de sleutel. En dus wachtten we op de steutel….
De weg kwijt
Op locatie ging het niet vlotter, maar dat lag voor de verandering aan mijn Portugese wederhelft. (zzzzziiiiii) Man, wat kan die kletsen. Onderwijl hij met z’n nieuwe vriend Pedro door het pand stoomde, haakte ik na de eerste kamer al af, samen met mijn oren en mijn orriëntatievermogen. Ik besloot de bezichtiging op m’n eigen houtje te doen en ving af en toe iets op in te trant van ‘hier komt de lift’ en ‘het zwembad komt bij de bar naast het terras onder aan de trap’. Even voor uw beeldvorming; die bar moest er ook nog komen en de trap had op het moment van spreken meer weg van een met mos beklede klimbaan, maar dat terzijde. (zzzzziiiiii) Manlief was op dreef en werd na elke kamer nóg enthousiaster. Ik hield m’n hart vast bij kamer twintig, want hij zou toch verdomme niet ter plekke een bod uit gaan brengen op dit doolhof. Waar was ik trouwens? Hoe kom ik hier uit? Die deur? Die deur? Stemmen?! ‘Joehoe…..is daar iemand? ’.
En al dwalend door de gangen van het oude Gouveneurshuis doemde de Portugese cobra op. Uit de brandvlekken op de gloednieuwe houten vloer. (zzzzziiiiii) “Wat is dat trouwens voor geluid?’ Hij doemde op uit de ramen met gesprongen ruiten. Hij doemde op uit het geblakerde stukwerk. Dat was het! De huidige eigenaren hadden duidelijk bloed, zweet en behoorlijk wat centjes in een overmoedig renovatieproces gestoken en net toen het ergens op begon te lijken, stond half Portugal in brand. (zzzzziiiiii) De vlammen hadden slechts aan de achterkant aan het pand geroken, maar voldoende schade aangericht om de moed in de schoenen te doen laten zakken en het verbouwingsbijltje er bij neer te leggen. (zzzzziiiiii) ‘Irritant geluid trouwens zeg’.
Geen zzzzziiiiiii........
Hoewel de renovatie tot zover met smaak en ruimtelijk inzicht was uitgevoerd, bleven er nog ‘tig’ vertrekken over waaraan ‘het nodige’ nog zou moeten gebeuren. Waarschijnlijk overbodig te vermelden dat van dat ‘nodige’ manlief een duidelijker beeld had dan ik. Onder de indruk waren we zeker en potentie zagen we ook. En toen was het ineens muisstil. Geen zzzzziiiiii, geen niks. Muisstil. Het was inmiddels 18.00 en daarmee ging de deur van de blijkbaar nabijgelegen houtzagerij op slot.
Volgende maand vertel ik alles over een bezichtiging van een traditioneel Portugees landhuis met uitzicht op de Douro rivier. Met een ietwat gespannen makelaar en een onduidelijk gezelschap van oudere meneren met geverfde haren.
