Deze keer hadden we het genoegen met een redelijk onduidelijk gezelschap. Dat wil zeggen een keurige dame/makelaar met elegante-wel-erg-hoge hakken, vergezeld van een stagiair/assistent/broer/neef/whatever. Een olijke meneer, waarschijnlijk de eigenaar, met in zijn gezelschap twee andere meneren met duidelijk dezelfde kapper getuigen hun kleurspoeling.
Ze zagen er daardoor tegen wil en dank nóg ouder uit. Er werden handen geschud, die van mijn wederhelft altijd iets firmer dan mijn slappe-hand-zonder-oogcontact en we vingen de bezichtiging aan.
Onder het gras
De volle en best flinke vraagprijs was het uizicht van dit pand dubbel en dwars waard. Een A-locatie aan de Douro rivier, adembenemend mooi. Dat zou nog wat worden, als er onderhandeld zou moeten worden. Als ik de eigenaar was van dit pand zou ik net zo olijk door het leven gaan. En het waarschijnlijk nooit verkopen, dus we hadden weer een missie. Op zoek naar de adder, want die blijkt in Portugal niet zeldzaam te zijn, wisten we inmiddels.
(Foto's: by Hello Portugal, Castelo da Paiva)
Het pand (gebouwd in 1899) was opgetrokken uit ‘xisto’ – schisten, wat meteen een uitgesproken rustieke uitstraling geeft, typerend voor deze regio. In warme zomermaanden biedt het effectieve verkoeling, maar in de winter is het niet gewoon koud, maar steen-koud. Weet nu trouwens gelijk waar deze uitdrukking vandaan komt. Aha, nadeel één – en dat al bij de voordeur.
De eigenaar bleek overigens aannemer in het dagelijks leven, dus hij merkte meteen op dat het pand eenvoudig geïsoleerd kan worden. Geen probleem.
Eenmaal voet over de drempel werden we verwelkomt door een rat, gevolgd door een gil en een makelaar die naar buiten struikelde over haar hoge hakken. Juist, hebben wij weer. Ratten dus, in plaats van adders. Duidelijk van haar apropos hervatte de makelaar haar rondleiding. Het huis was al een paar jaar onbewoond, stond helemaal leeg en bovendien afgesloten van elektriciteit. De luiken zaten dicht en omdat ze niet allemaal even soepel open gingen – of helemaal niet opengingen – werd er driftig met mobieltjes bijgeschenen.
Geen enkel probleem
De makelaar was inmiddels drukker met het nerveus afspeuren van de vloer, hoeken en gaten dan met de rondleiding. Maar meneer olijk nam het olijk van haar over. Eén raampje sneuvelde nog bij het forceren van één van de luiken, maar dat kon eenvoudig worden vervangen. Dan ook maar meteen dubbel glas, adviseerde hij. Geen probleem.
Het huis telde acht vertrekken, naast de keuken en twee badkamers, allemaal heel basic. Prachtig, dat wel. Maar een letterlijke open-haard zou waarschijnlijk niet door de huidige veiligheidsnormen worden goedgekeurd voor een eventuele B&B. Qua infrastructuur zou er nog heel wat werk verzet moeten worden om het huis een beetje bewoonbaar te maken, maar dan zou je ook wat hebben. Met eenvoudige aanpassingen zou het huis helemaal voldoen aan het hedendaags comfort – aldus de eigenaar. Geen enkel probleem.
Naast het hoofdpand stond een kleiner pand, wat prima dienst zou kunnen doen als woonhuis/privé voor ons. Ware het niet dat we onder de deurpost door moesten bukken en eenmaal binnen onze knieën net niet helemaal konden strekken vanwege het plafond op Portugese hoogte. Even vergat ik dat en stootte heerlijk charmant m’n bol. Het plafond kon eenvoudig verhoogd worden en omdat het extra huisje maar één slaapkamer had, zou er eenvoudig nog wat aangebouwd kunnen worden, zei de eigenaar. Geen probleem.
Grijze haren
Al die probleemloze probleempjes zouden bij elkaar toch een lieve duit gaan kosten, dat snapte ík zelfs nog wel. Maar ja, die A-locatie hè. Regel één in makelaarsland, de drie belangrijkste punten van een huis. Locatie, locatie, en locatie. Al het andere kan ‘eenvoudig’ aangepast en verfraaid worden. Daar zouden we dan nog maar eens een nachtje of wat over moeten gaan slapen. Want hoewel ik mezelf daar best zou zien zitten aan die mooie Douro rivier, zou dat misschien toch minder olijk zijn dan ik aanvankelijk had verwacht. Met een lege portemonee, ratten en dientengevolge ook nog eens grijze haren. Hoewel, daar zou de de plaatselijke kapper dan weer een eenvoudige oplossing voor hebben. Geen probleem.
Volgende maand lijken we niet bepaald welkom voor een bezichtiging, maar nemen we toch een kijkje in een prachtig familiehuis met veel historie.
