Vorige maand beloofden we een update omtrent onze plannen en verrassingen die inmiddels een verrassende gewoonte zijn geworden.
Dit zou daarmee de kortste blog, tevens update kunnen worden, want de plannen zijn – hoe verrassend – uitgesteld.
Dat wil zeggen, de tuin gaat heus op de schop, maar pas aan het einde deze lange zomermaand. De vakantie periode is hier officieel een feit en daar was ik in onze belofte over ‘plannen’ even aan voorbij gegaan.
Terwijl ik ze beroepsmatig strak, uiterst secuur en tot in het kleinste detail op een rij heb staan, ben ik het overzicht wat Casa Oliveira en ons vormende leven aldaar een beetje kwijt geraakt. Zodanig, dat ik door alle veranderingen en door het reizen voor mijn heerlijke job me tegenwoordig ’s ochtends verbaas afvraag waar ik in hemelsnaam ben. Huis….nieuw huis…..eh…nee, thuis. Ik ben thuis. Juist. En welke dag is het vandaag? Zaandag, dinderdag….ah stom, het is zondag. Wat doe ik dan om 06:15 uur naast m’n bed? Het omgekeerde gebeurd ook. Dat ik denk dat ik uit kan slapen en om 7:30 de schilder fluitend voor de poort staat.
Sulligheden
Hoewel de afgelopen maanden enerzijds voorbij lijken te zijn gekropen, lijkt het aan de andere kant of augustus dit jaar direct na januari is gecopied en ge-paste. Alles daar tussen in is ondanks haar impact vaag geworden. Elke discussie over elke vierkante centimeter in het huis lijkt nooit te hebben plaats gevonden, sulligheden als een kraan die op blauw warm wordt en op rood koud zijn verholpen, alsook de afzuigkap die op half zeven hing (lees; Portugese hoogte wat statistisch gezien gelijk is aan 1.55 lichaamslengte). Dak, muren, deuren, luiken, ramen en zelfs rubbers van de ramen zijn onder handen genomen en lijken nooit oud, lelijk, lek en vies te zijn geweest. Zelfs de impasse met de aannemer lijkt een scenario uit een stomme film die we met een half oog gezien hebben.
En zo loop ik door ons nieuwe huis. Verwonderd en onwennig. Op zoek naar nieuwe routines en m’n bikini die vast nog in één van de velen onuitgepakte dozen zit. Samen met de kaasrasp en de schoenenpoetsdoos. Hoewel vrij onwaarschijnlijk allemaal in dezelfde doos, want bij het inpakken hadden we nog bakken energie en heb ik nog net niet alle labels in kaligrafie geschreven. Had ik dat maar wat meer in detail gedaan, denk ik nu. Dan konden we tenminste onze kaas weer raspen en onze schoenen poetsen. Dat laatste is geen overbodige luxe, want die hebben vier maanden in de opslag gestaan en blijken de ultieme vochttest gehad te hebben. Overigens heeft geen enkel paar de test succesvol doorstaan, ze waren allemaal groen.
Er wordt gewacht
Casa Oliveira is niet af, maar in vergelijking met waar we vandaan komen, lijkt het dan toch ineens of alles in een sneltreinvaart is gegaan. Het tegendeel is waar. Zo hebben we nog geen woonkamer. Of beter, die hebben we wel, maar de schilder wacht op de stucadoor. En de stucadoor wacht op de electricien. En de electricien wacht….nou ja, hij wacht. De hal wacht ook, het kantoor wacht, de gastenkamers wachten, de service toilet wacht, zelfs de honden wachten op hun nieuwe buitenhuisje, in de tuin, die ook wacht.
En nu het dan toch augustus is, alles en iedereen op de vakantie modus staat, er overduidelijk nog ‘even’ gewacht moet worden, gunnen wij onszelf ook een zéér welkome vakantie. We laten de plannen deze maand maar even voor wat ze zijn. Boas férias, lieve mensen! Tot volgende maand..
