En daar sta je dan, op de luchthaven, klaar voor vertrek naar je nieuwe thuisland. In de maanden van voorbereiding was er verlangen, verbeelding en heel veel zin om het avontuur aan te gaan. Op de dag van vertrek, de boedel al vooruit gereisd, met je laatste koffers op de luchthaven, vraag je je ineens af of dit wel zo'n goed idee is.
De volle overtuiging in de maanden van voorbereiding wordt verruild voor een ogenblik waarop je het liefst je besluit ongedaan zou willen maken. De belading tussen de mensen van wie je het meest houdt, wordt met elke stap richting de douane steeds groter. Je slikt en lacht geforceerd. Totdat een bordje aangeeft dat het vanaf 'hier' alleen is toegestaan voor reizigers.
I hate goodbyes
We hadden afgesproken niet te huilen. Van Brabant naar Groningen waren immers meer reisuren, dan naar Porto airport. We kunnen immers elke dag skypen. We kunnen zo terug als het zou moeten. We zouden ons flink houden en 'tot gauw' zeggen. Maar alle goede argumenten en voornemens ten spijt, zijn tranen niet meer te stoppen als we elkaar een laatste keer een hele dikke knuffel geven. We spreken af niet meer om te kijken en elkaar meteen te bellen zodra we voet op Portugese bodem zetten. Daarmee loop ik weg van de mensen van wie ik het meest houd. Mijn hart breekt een beetje.
En dat zal het elke keer weer doen, als we na fijne dagen samen met familie weer afscheid van elkaar nemen. I hate goodbyes.
