Met onze verhuizing naar Portugal, landde mijn wederhelft op eigen bodem en werd ik
een buitenlander. En als goede buitenlander betaamd, ben ik druk met integreren. En daar loop ik toch regelmatig tegen de lamp.
Of tegen een muur, die geeft helemaal niet mee.
Want los van het feit dat in het buitenland wonen allerlei vanzelfsprekendheden ineens niet meer zo vanzelfsprekend worden, heb ik te maken met een lieve schoonfamilie die mij regelmatig verzuipen in een bad van Portugese gebruiken en tradities.
Uitdrukkingsvaardigheid
Wat is integreren, vraag ik me af? Ik leer braaf de taal en kan me best heel prima verstaanbaar maken. Echter in alle beleefdheid voor jezelf opkomen op het moment dat mijn Portugese kapster gebelgd is, omdat ik haar vraag of mijn kleur iets minder rood mag deze keer, is een tweede. Emotionele en tactische uitdrukkingsvaardigheid blijken toch iets bijzonders te zijn, waarmee we onze eigenwaarde kunnen bewaken. Het gebeurd me nu dus dat ik het kaas van mijn brood laat eten en dat maakt je toch een beetje kwetsbaar.
Aanpassen en bij jezelf blijven
En wat is integreren nog meer? Aanpassen! Ja, aanpassen. Want als Nederlander verwachten we dat immers ook van 'onze' buitenlanders. Maar zo makkelijk blijkt dat niet te zijn. Ik onderdruk de neiging om mijn buren vriendelijk te begroeten, want je mag dan in dezelfde straat wonen, dat betekend nog niet dat je elkaar in vertrouwen kunt begroeten. Ik wacht zonder beklag tot ik een ons weeg op mijn beurt bij een willekeurige gemeentelijke instantie, belastingkantoor of op een servicemonteur. In een restaurant probeer ik me comfortabel te voelen onder de tl-verlichting en me niet te storen aan het immer groene tv scherm. Bovendien heb ik geleerd in continue verheven stem te converseren.
In al dat aanpassen, integreren en Portugees praten raak ik mezelf echter geregeld een beetje zoek. Integreren is flexibel zijn, maar normen en waarden laten zich zomaar niet veranderen. Komt tijd, komt raad zullen we maar zeggen.
