Had ik zó gehoopt dat na deel II, mijn wasmachine-issue zou zijn verholpen. Het had niet minder waar kunnen zijn. We tellen nu 6 weken (!!) en ik zit nog steeds met een kapot apparaat.
Na 6 lange weken ongemak, irritant gesjouw van en naar de wasserette en nog méér irritante verzekeringsprocessen ben ik het beu. Het is gedaan met mijn geduld, ik geef het op en ik geef me over.
Wat er na de komst van de servicemonteur van de verzekeringsmaatschappij gebeurt is? Die beste man kwam mijn wasmachine dus maken. Goede bedoelingen ten spijt, zo bleek een koud half uur later, toen er allerlei rode lampjes begonnen te branden en halverwege het programma er mee op hield. Adem in, adem uit dacht ik nog. We belden en hij zou de volgende dag terug komen. Hij overtrof mijn verwachting, door ook feitelijk de volgende dag weer op mijn stoep te staan. Zou het dan toch vandaag helemaal goed gaan komen? Na gedane zaken vroeg ik of hij nu toch wel zeker wist dat het apparaat dan echt weer braaf mijn wasjes zou gaan wassen. Hij had alles uitvoerig getest en verzekerde mij dat het ding gegarandeerd weer helemaal gemaakt was.
Waarom brandde dat rode lampje nou weer? Dit ga je toch niet menen, zeker? En zo gebeurde het dat de servicemonteur voor de derde keer langs kwam. Ik had kunnen weten dat het bij drie keer in Portugal nog lang niet scheepsrecht hoeft te zijn, want het zal je misschien net als ik niet eens meer verbazen dat ook deze keer mijn rottige, verwende, ellendige, arrogante wasmachine het nog steeds vertikte om eens te doen waarvoor hij gemaakt was.
Begin deze week dus maar weer contact met de verzekeringsmaatschappij. Dit schoot natuurlijk voor geen meter op. Waarvoor wij belden? Nou, onze wasmachine is nog steeds stuk pas sinds een week of vijf. "Nee meneer, in ons dossier staat dat er een servicemonteur bij u is langs geweest en de machine is gemaakt". "U zegt dat hij nog steeds kapot is? Dan moet er een nieuw proces in ons systeem worden aangemaakt, waar we binnen 48 uur op terug zullen komen". Daar zat dan weer een fijne vrije dag tussen - 25 april, Dia de Liberdade - en zo tellen we vandaag precies zes weken waarin optimistisch geduld plaats heeft gemaakt voor enige vorm van wanhoop. Gaat dit nog goed komen? Niet met mijn geduld. Zei ik nou eerder dat dat een schone zaak was? Die neem ik voorlopig even terug ;-)
