Life begins at the end of your comfortzone. Alsof je níet leeft binnen de grenzen van je comfortzone. Alsof bijna niet ieder mens wel vaart bij een beetje routine, vertrouwdheid, veiligheid en zekerheid. Misschien wel de hoekstenen van een zorgvuldig opgebouwd leven.
Maar wat wil je dan zeggen? Gewoon allemaal een keertje van een hoge brug springen met - bij voorkeur - een iets minder lang elastiek om in die vrije val je hele leven in een flits voorbij te zien schieten en vervolgens te voelen dát je leeft, dat leven omarmt en wil blijven omarmen. Zoiets? Misschien! Maar om dat zo'n vrije sprong mij toch net een brug te ver ging, besloot ik het op een wat eenvoudigere manier aan te pakken. Ik pakte m'n biezen en vertrok.
Appie Hein
Daar waar de meeste mensen emigreren om 'het avontuur' op te zoeken, was dat bij ons niet het geval. Het werk bracht ons naar de zon en dus leek het ons handig om onze spullen ook maar mee te nemen. We emigreerden. Niet naar geheel onbekend terrein, maar naar mijn aangetrouwde thuisland. Appeltje eitje, dacht ik nog. Familie zou ons met open armen verwelkomen, potentiële vrienden in de vorm van een Portugese kennissenkring en Appie Hein werd 'Continent' waar ik al best prima de weg kon vinden. Rede genoeg om me comfortabel te voelen. Vooral door die supermarkt, dat begrijp je ;-)
Zo simpel is het
Het enige wat je hoeft te doen als je emigreert, is een nieuw leven opbouwen. Je verdiept je in de taal, verkent je omgeving, zoekt een nieuwe huisarts, nodigt je buuf uit voor een kop koffie en gaat bij een sportclubje. Laat vervolgens de tijd ook even z'n dingetje doen en tadáaa....Hello nieuw leven. Of beter, een nieuw leven - Nederlandse stijl. Want in pakweg Portugal blijkt het leven toch een beetje anders in elkaar te steken. Een totaal ander sociaal leven en sociale gebruiken, een rammelend zorgstelsel, een labyrint aan gemeentelijke instanties en fulltime scholen met toch ietwat ouderwetse schoolsystemen, om maar wat te noemen.
Echt álles is anders dan je gewoon was, vertrouwd was, zeker was en veilig voelde. Je Nederlandse benadering blijkt in veel gevallen geen voet aan de grond te krijgen en het enige wat je kunt doen is jezelf openstellen voor wat komen gaat. Als een sprong in het diepe, van een brug met onbekende hoogte, je afvragend of dat verdomde elastiek überhaupt vast zit aan de brug. En aan je enkels, ook dat nog. Je kijkt terug op je Nederlandse leven, je omarmt het onbekende nieuwe leven en wilt het blijven omarmen. Helemaal veilig voel je je niet en comfortabel geenszins. Maar o, wat voel je je vrij. Hyperbewust van je leven. Zoals je het leven nog nooit gevoeld hebt. Dus of je nu letterlijk of in figuurlijke zin de sprong waagt, life begins at the end of your comfortzone.
