Veel mensen verhuizen voor 'het lekkere weer' naar een ander land. Lange zomers, of zelfs het hele jaar door. Veel buiten kunnen vertoeven en ook ons humeur vaart er nog eens wel bij. Allemaal waar!
Maar......
Ga nou niet afgezaagd lopen klagen dat het ook wel eens te heet kan zijn. Want hoewel op dit moment het zomerse weer ook Nederland even aan doet, is het altijd maar de vraag voor hoe lang dat mag duren. Als Nederlander ben je blij met elke zonnestraal en elke millimeter dat het quick stijgt. Dus klagen over hitte is haast 'not done'.
Ik denk terug aan de eerste bloedhete dagen van onze eerste zomer in Portugal. Een diepblauwe hemel en de zon al vanaf de vroege ochtend op volle kracht. Helemaal blij-ig installeer ik me op ons terras in bikini, smeer me verstandig in en ga lekker liggen 'bakken'. "Welkom in Portugal', denk ik bij mijzelf. En waan me in vakantiesferen tijdens een doodgewoon weekend. P. daarentegen, installeert zich binnen, op de bank, voor de televisie. Hij kijkt 3 films achter elkaar en ik ben ondertussen even zoveel keer omgedraaid. Want hoewel ik graag casual doe over ijdelheid, ben ik wel graag het liefst zo egaal mogelijk bruin. Een bruine voorkant en witte kuiten willen we natuurlijk niet. Ik smeer me nog maar eens een keer in - want rood is ook niet de bedoeling - en denk bij mezelf wie er toch in hemelsnaam binnen gaat zitten met zo'n goddelijk weer.
Nou, min of meer heel Portugal zit binnen ten minste tijdens de warmste uren van de dag. Niks geen van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat naar het strand. Of lekker lunchen op een terrasje. Het liefs met rolluiken dicht (nou vooruit, op de 'gaatjes-stand'), om het binnen vooral zo koel mogelijk te houden. En ik? Ik begin dat zo langzamerhand te snappen. Klagen over de hitte doe ik nog steeds niet, maar als echte local begeef ik me pas ná 15 uur richting strand. Op het heetst van de dag, tussen twaalf en drie, zit ik - jawel - binnen! Binnen om een heerlijke lunch voor te bereiden, binnen in een restaurant mét airco alsjeblieft of binnen op de bank met een goed boek. Naast meneer P. Die maar wijselijk zijn mond houdt. Dat doet ie goed, want hoewel dit een kleine stap van integratie mag heten, ben ik nog niet toe aan een 'zie je wel'.
