Hoe anders is het sociale leven van onze kleine kleuter hier in Portugal, in vergelijking tot Nederland?
Misschien is dit een van de punten waar de moeder in mij soms wat moeite mee heeft.
Juist omdat ik zelf in Nederland ben opgegroeid en dus vergelijkingsmateriaal te over heb - zij het hoogstwaarschijnlijk doorspekt met nostalgisch sentiment - heb ik nogal eens de neiging om te denken dat 'anders' eigenlijk 'gewoon stom' is in mijn ogen. Tot het moment waarop mijn onredelijke zelf is uitgediscussieerd met mijn relativeringsvermogen en ik het 'anders' weer van een wat zonnigere kant kan bezien. Want 'anders' hoeft natuurlijk niet per se negatief te zijn. Toch?
Het grootste verschil is het fulltime schoolsysteem hier in Portugal (waar ik al eerder over schreef en je hier kunt lezen). Kinderen gaan van maandag tot en met vrijdag van 8.30 tot 17.30 uur naar school. Dus niks geen met thee en koekjes na school. Of afspreken met een vriendje of vriendinnetje. Na schooltijd is het een ratrace naar huis, om toch nog een beetje avond met elkaar te kunnen beleven. Bovendien halen en brengen we de koters met de auto van en naar school, want alleen op de fiets of te voet is hier meestal vanwege de afstand geen optie. En als de afstand geen rede is, dan vanwege de heuvels op en af. En zijn er geen heuvels dan vanwege het overwegende gebrek aan fiets- en wandelpaden. En zelfs als dat geen rede is, dan nóg halen en brengen we de kids met de auto.
Zakdoekje leggen, niemand zeggen
Desalniettemin vond mijn onredelijkheid dit dus te ridicuul voor woorden. Hoe moest dat nou met lekker samen naar huis fietsen? Met die thee en koekjes? En afspreken met vriendjes? Of gewoon spelen met de kids uit de buurt, zoals wij vroeger deden? Mijn kleuter had daar een pasklaar antwoord op. Eenmaal thuis trok ze haar pantoffels aan, nestelde ze zich op de bank met een knuffel en een tut om even een half uurtje ongestoord tv te kijken. Haar zen-moment na een enerverende dag op school, waar ze naar hartenlust gespeeld had met haar vriendjes. Om vervolgens aan tafel enthousiast te vertellen hoe ze tikkertje hadden gespeeld, het liedje van 'zakdoekje leggen' hadden geleerd (jazeker, bestaat dus ook in het Portugees) en een blauwe kont had opgelopen met de stoelendans (of eigenlijk het gebrek daaraan).
Ach, schei toch uit, zei mijn relativering
Goh, dat deed jij woensdag middag ook, bracht mijn relativering voorzichtig er tegen in. Tikkertje spelen met de kinderen uit de buurt. Of zakdoekje leggen. Jawel, protesteerde mijn onredelijkheid, maar wel nadat we thee met een koekje bij moeders hadden gedronken. Ach, schei toch uit, zei mijn relativering weer. Alsof je die thee in alle rust op dronk. Daar had je toch helemaal geen tijd voor. Je wilde spelen. En niet die eeuwige vraag van je moeder beantwoorden 'hoe het op school was geweest'. Doe niet zo onaardig over 'ons mam', sneerde mijn onredelijkheid. Ze bedoelde het toch goed? O, maar daar twijfel ik ook niet aan, zei relativering. Maar gaat dit nu over 'ons mam', over jouw koter of misschien over jou?
Aj, boven op mijn tenen. Dit ging misschien wel meer over mij, dan over Yuna. Die vrolijk door tetterde tijdens het eten dat Fabiana en Isabel haar beste vriendinnen zijn en Duarte weer eens stom was.
Zou ze iets te kort komen, vroeg ik voorzichtig aan mijn gespleten persoonlijkheid. Het is zó anders. "Ja, het is anders', zeiden mijn onredelijkheid en relativering voor de verandering in koor. Maar 'anders' kan alleen maar een uitkomst zijn van een vergelijking. Een vergelijking die in mijn hoofd zit (waar het nu wel een beetje druk werd overigens). 'Anders' zou beter of slechter kunnen zijn, leuker of minder leuk of een appel of peer. Want hoewel ze allebei groen kunnen zijn en aan een boom groeien, smaken ze toch echt heel anders. Zou dat het soms zijn, appels met peren vergelijken? Als ik het Yuna vraag, antwoord ze simpelweg; 'allebei lekker'. Daar ga ik het voorlopig op houden. Onredelijkheid en relativering sluiten de discussie en ik ben bekaf. Moeder op integratie-pad. Nog een lange weg te gaan.
Ps,: vind je dit artikel leuk? Delen = lief
