Of vrijwilligerswerk helemaal onbaatzuchtig is, vraag ik me af. Eerlijk is eerlijk, in mijn geval niet.
En hoewel mijn belangen niet voorop stonden bij de keuze voor vrijwilligerswerk, kwamen die wel op een goede tweede plaats.
Niet om mezelf op de borst te kunnen kloppen en al helemaal niet voor de eer. Maar wel om mezelf nuttig bezig te houden, hopelijk wat nieuwe leuke mensen te leren kennen en een stukje invulling te geven aan mijn nieuwe leven in Portugal. Ver daarboven, veel belangrijker dan alle eigenbelangen bij elkaar, stond voor mij het dierenwelzijn. Want dat dat in Portugal beter kan en beter moet, werd mij al snel duidelijk.
Het goede doel
Naar schatting telt Portugal 1,5 miljoen zwerfhonden en nog eens 3 tot 4 keer zo veel zwerfkatten. Er is lang niet voldoende capaciteit om al die dieren op te vangen en zolang de regering haar ogen en oren sluit voor een krachtig sterilisatiebeleid, is dit grof gezegd dweilen met de kraan open. Een hondenleven in letterlijke en figuurlijke zin. En zelfs als de dieren - en dan vooral honden - gezegend zijn met een baasje, is dat geen garantie voor een dierwaardig leven. Meestal aan een ketting, met geluk iets langer dan een meter, waar hij 24 uur per dag aan vast ligt. Zijn behoefte moet doen. De zwerfdieren zijn dan ironisch genoeg eigenlijk nog beter af.
Gelukkig ben ik niet alleen die zich bekommert om het dierenwelzijn. Zelfs vanuit Nederland bestaan er diverse gerenommeerde stichtingen die fantastisch werk doen voor zwerfdieren in diverse landen. Zo kwam ik in contact met Hanno Berger van Stichting Dierennood. We besloten handen in één te slaan voor een educatieproject, waarmee we de jeugd op interactieve wijze willen leren wat dierenwelzijn inhoudt en hoe zij daar zelf eventueel aan kunnen bijdragen. Bovendien wilde het toeval dat Stichting Dierennood al meer dan tien jaar een dichtbij gelegen asiel Aanifeira ondersteund, zowel financieel als met bemiddeling in stages voor dierenartsen in opleiding onder meer. Dus rede te meer om daar eens kennis te gaan maken. Na een warm ontvangst en kennismaking, vielen we bovendien als een blok voor de 13-jarige Bo-Matilde, die we besloten te adopteren.
Om het educatieproject voldoende lokale ondersteuning te bieden, opperde ik het project bij de directrice van de school van onze dochter. Zij was zo enthousiast en werd actief betrokken bij de verdere totstandbrenging van dit project. In de tussentijd maakte ik kennis met Stichting Dierenhulp Zonder Grenzen, waarvan ik had vernomen dat zij een officieel asiel eveneens vlak bij mij in de buurt hadden opgericht onder Nederlandse leiding. Omdat ik in de eerste anderhalf jaar in de veronderstelling was hier überhaupt als enige buitenlander te vertoeven, was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik ging er op bezoek en was meteen onder de indruk van het werk deze stichting (lees hier meer over het goede werk van DZG Canedo). Vooral omdat ze geheel op eigen kracht een huisvesting hadden opgebouwd voor maar liefst 70 honden. Om hen te ondersteunen besloot ik me als fundraiser aan deze stichting te verbinden.
Een lange weg te gaan
Hoewel we met z'n allen nog een lange weg te gaan hebben, er heel wat petities moeten worden getekend om dit ook op politiek niveau onder de aandacht te brengen en nog heel veel handen in één geslagen zullen moeten worden eer we een echt verschil kunnen maken voor het dierenwelzijn in Portugal, zetten we hele kleine stappen in de goede richting. Met voorlichting, dankzij Stichting Dierennood. Met een totale capaciteit voor opvang van ruim 300 honden verdeeld over de twee lokale asielen, met financiële middelen om deze honden te verzorgen, steriliseren en adoptie te ondersteunen. Met een hoop fantastische mensen, die ik dankzij ons gemeenschappelijk doel heb leren kennen en mee mag samenwerken. Bovendien heb ik de mooiste en liefste hond van Portugal leren kennen dankzij dit vrijwilligerswerk en woont ze nu bij ons. Vrijwilligerswerk onbetaald werk? Wat mij betreft een onbetaalbare ervaring!
(Foto: Bo-Matilde @FollowBo)
Ps.: vind je dit bericht leuk? Delen = lief
