Als ik de loterij zou winnen......
Het zal misschien best wel eens een onderwerp van Hollands gesprek kunnen zijn, waarbij de fantasie even een loopje neemt met die haast verwaarloosbare kans op een fortuin. Hoewel de Staats- en Postcodeloterij toch wel behoorlijk wat Nederlanders tot haar clientèle mag rekenen, rekenen Nederlanders niet al te hard op een dergelijke gelukstreffer.
Misschien zijn we daar te nuchter voor, of vertrouwen we liever op onze eigen hardwerkende handen. Of misschien hebben we het gewoon niet zo slecht en zien we de loterij als klein vermaak of als leuk verjaardagscadeau.
Op elke hoek van de straat
De kansspelen in Portugal zijn alles behalve een klein vermaak. Het is op elke hoek van de straat. En in die straat, om de twintig passen. Waar voor de deur één of twee bartafels staan, niet voor een gezellig biertje, maar om het de krassende mens gemakkelijk te maken. De trekkingen halen zo mogelijk hogere kijkcijfers dan het nieuws en de kans op een gelukstreffer wordt als reële optie voor toekomstplannen beschouwd. Het zal je niet verbazen dat "als ik de loterij win...." hier regelmatig ter sprake komt. Regelmatig als in 'een rot-dag op het werk', als in 'een vervelende baas', als in 'een versleten rug en nog 15 arbeidsjaren te gaan'. Een tropische vakantiebestemming, een vakantie met het vliegtuig of een vakantie. Als in 'een stralend witte Hollywood-smile', een kunstgebit voor de tandeloze mond of een bezoek aan de tandarts.
Reële kansen en hardwerkende handen
Het winnen van een fijne geldprijs is voor vele Portugezen een kans die vaak nog reëler wordt geacht dan de mogelijkheid om met simpelweg hardwerkende handen in deze behoeften te voorzien. Soms kunnen die handen niet meer hard werken, soms zullen ze daar nooit een eerlijke kans toe krijgen en heel soms willen de handen ook niet zo heel hard werken. Hoe het ook zij, de loterij zou zo maar het antwoord kunnen zijn op kleine of grote ongemakken, kleine of grote wensen, mogelijke of onmogelijke dromen. Niet noodzakelijkerwijs uit onvrede en ook niet om aan de realiteit te ontsnappen en te verdrinken in een obsessie. Maar om een beetje meer levenscomfort ten minste in gedachten een eerlijke kans te geven.
En zo worden overal kansen aangeboden en gekocht. Er wordt verwachtingsvol gekrast en gepraat over de besteding van de opbrengst. En ondertussen gaat het leven gewoon door in het vertrouwde Portugese ritme. Met een hartslag trager, gemoedelijk en toch best tevree. Maar als ik de loterij zou winnen......
Ps: vind je dit bericht leuk? Delen = lief
