Het valt mij op dat 'hier' in Portugal de leeftijden nog steeds redelijk tot behoorlijk traditioneel worden afgebakend. Daarbij opgemerkt hebbende dat mijn referentie-kader in alle bescheidenheid niet direct 'heel Portugal' is, dus vergeef me enige generalisering hierin.
Leeftijden dus. Daar waar 'wij' Nederlanders, ongeacht de leeftijd, gerust de kroeg in duiken voor een avondje vertier en op een willekeurig dance-event een bonte mix van leeftijden te vinden is. Daar waar elk zichzelf respecterende sportclub voor alle leeftijden toegankelijk is en het aanbod bovendien royaal en divers. En daar waar dertig het nieuwe twintig is, veertig het nieuwe dertig en vijftig de nieuwe jeugd is, of zoiets. De mens wordt steeds ouder en dat zou volgens onderzoekers' een mogelijke verklaring zijn waarom ouderdom ook steeds later haar intrede doet. We blijven fitter, gezonder, vitaler en misschien is het ook de aversie tegen de hokjescultuur, dat we massaal een hekel hebben gekregen aan het 65+ etiket.
Twintigers hebben de jeugd
Echter zal het toch niet alleen de Nederlandse mens zijn die steeds ouder wordt. Toch heerst er hier in Portugal nog een traditioneel beeld van de leefdtijdsgroepen. Twintigers hebben de jeugd. Ze ontdekken, feesten en bruisen. Daarna is het nagenoeg gedaan met het gebruis. Dertigers zijn gesetteld en are living the serieus life. Een partijtje voetbal is alleen aan de mannelijke dertigers nog voorbehouden, met een biertje toe. Behalve een zumba-uurtje in de sportschool, zijn er vooral voor de dames (die inmiddels op enkele uitzonderingen na - er als echte dames uitzien en zich ook als zodanig gedragen) weinig serieuze alternatieven. Een gemiddelde veertiger noemt zichzelf gerust 'niet meer jong' en zijn niet zelden al trotse grootouders. Tel maar uit, twintig plus twintig. Klopt precies. En een vijftiger gaat mentaal al richting de pensioenleeftijd. Als die eenmaal is bereikt, ben je oud en daar gedraag je je dan ook naar.
In het stadje waar wij hebben gewoond zijn talloze café's en barretjes, die echter min of meer voorbehouden zijn aan 'de jeugd'. Je kunt er natuurlijk gewoon koppig naar binnen lopen voor een gezellig glaasje wijn - zoals ik met m'n bokkende wederhelft ooit deed. Maar je voelt je toch gauw ongemakkelijk in de studentiekose sfeer waar alle stoelen steevast door twee plakkende pubers worden bezet en bovendien de ruimte blauw ziet van de rook. Of anders gezegd, een duidelijk teken dat je 'te oud' bent voor dit soort aangelegenheden. De 'volwassen' garde zoekt haar 'vertier' in een 'padaria' (bakker/koffiehuis), waar je braaf een voor de hand liggende kop koffie of thee drinkt. Met een 'pastel de nata' - vooruit.
De middenmoot valt buiten de boot
Eigenlijk val je als 'middelbare leeftijd' nog het meest buiten de boot hier wat vertier betreft. Want waar de jeugd zich dus het exclusief recht op al die barretjes voorbehoud, zijn er voor de oudere garden zogenaamde 'dancings'.
Dansavonden, toen geluk nog heel gewoon was en waarbij je als paar in harmonie over de dansvloer zwiert. Bovendien is er naast hangjeugd ook volop hang-oud. Wie kent niet het authentieke alom gewaardeerde beeld van een stel oude tandloze mannetjes op een bankje op een plein.
Het is dus de middenmoot, ergens tussen de 30 en de 'wanneer je oud bent' die z'n vertier beperkt ziet tot een avondje uiteten met het hele gezin of vooruit, de hele familie. Slenteren over de boulevard tijdens de lange zomermaanden. Braderieën doen het ook goed, wederom op slenter-niveau en alles in gezinsverband. Niet dat ik nu zelf zo'n stoutert ben, maar het blijft allemaal - laten we zeggen - nogal braaf.
En omdat je dan toch als jonge veertiger ergens met je gebruis naar toe moet, sta je op het eerste beste dorpsfeest volledig uit je dak te gaan op de ietwat valse beats van de lokale Frans Bauer (Francisco Constutor). En dat blijkt dan toch ineens aanstekelijk te werken. Weer een cultureel bruggetje geslagen. Viva Portugal!
Comments