Wat kan er nou zo veel anders aan een kinderfeestje zijn, dan een stel dolgedraaide koters die zich voornamelijk al gillend uiten, vermaken en volproppen met een hoop suikers en kleurstoffen.
Dit zijn in de notendop de enige overeenkomsten tussen een Nederlands kinderfeestje en een 'festa' op z'n Portugees.
Ik ben jarig! Kom jij ook?
Het begint bij de uitnodigingen. 'Ik ben jarig, kom jij ook?' In Nederland lees je eigenlijk 'ik ben jarig en jij komt ook'. Kom je niet, dan bel je af. En bel je niet af, dan ben je dus van de partij. In Portugal bel je om te bevestigen dat je komt. Het liefst zo last-minute mogelijk, maar dat zal je niet verbazen. De niet-bellers blijven een vraagteken tot het allerlaatste moment, want sommige komen inderdaad niet en anderen zijn alsnog gewoon gezellig van de partij. Dan heb je nog 'zeg maar nee, dan krijg je er twee', als een vader nonchalant meer mededeelt dan vraagt dat de grote broer van 8 ook wel mag blijven. Toch handig, een paar uurtjes even helemaal zonder de kids.
En zo hadden wij hier afgelopen zaterdag het huis (of beter, de tuin - want helemaal gek zijn vader en moeder Oliveira nog net niet) vol met 17 kids. En ook dat is vrij ongewoon hier. Niet per se het aantal kids (alhoewel...), maar wel het feest aan huis. Want waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Uitbesteden die boel. Je betaald € 10,- per kind, all inclusief. Er zijn in ons stadje precies twee locaties met binnenspeeltuin en Spiderman en Frozen op het menu en daar hebben we Yuna dit jaar al zeker acht keer naar toe moeten brengen.
Een beetje variatie leek ons welkom, dus werd het een Shimmer & Shine feest en de ouders mochten ook allemaal gezellig een borrel mee komen drinken om eens wat nader kennis te maken. Gezellig toch?
Marathon
De ouders bleven allemaal angstvallig bij de poort staan. Kom toch verder (we bijten niet). Geen enkele ouder kregen we over de streep, maar de kinderen hadden daarentegen weinig aanmoediging nodig en vlogen bijna letterlijk alle kanten op. Het werd een marathon van jasjes aannemen, limonade inschenken, plasjes doen, popcorn bijvullen, plaksmoelen en snotneuzen poetsen, kleine-kleuter-conflicten oplossen, niet vergeten foto's te maken, taart aansnijden, waarschuwen niet met de vingers aan de kaarsjes te komen en vooral heel erg klotsende oksels. De kinderen hadden de grootste lol, de trampoline was favoriet en een zelf in elkaar geknutselde piñata als traktatie toe. Controleren of iedereen ongeveer evenveel snoep had gevangen en de eerste ouders stonden alweer aan de poort. Kom toch verder (we bijten niet). Sommige kwamen deze keer wel even voorzichtig om de hoek kijken, maar voor de borrel of een stukje taart werd beleefd bedankt. De eindtijd van 18.00 werd overigens wel weer geheel in Portugese stijl ruimschoots overschreden, want op tijd komen blijft hier 'een dingetje'. Om 19.30 uur konden we afgetobt, maar uiterst voldaan uitklokken.
Het uitpakken van de cadeau's doe je vervolgens 'in alle rust' na het feest. Zeventien kinderen betekent een overdreven volle cadeautafel, maar daar wist Yuna gelukkig prima raad mee. In rap tempo vloog inpakpapier door de kamer, samen met hier en daar wat 'ruil-bonnen'. Het is hier heel gebruikelijk om een speciale kassabon (zonder prijs) bij het cadeau mee te geven, zodat er eventueel nog geruild kan worden. In geval van niet passende kleding of dubbele cadeau's eigenlijk zo gek nog niet.
Geslaagd was het feest zeker. Maandag ochtend werd Yuna enthousiast verwelkomt op het schoolplein. Dat in schril contrast met de ouders, waarbij ik mijn zwaaiende hand maar snel weer in m'n broekzak stopte. De beoogde kennismaking was duidelijk wat minder geslaagd. Geen blik van herkenning of een knikje. Verlegenheid, bescheidenheid of onhandigheid. Het maakt niet uit. Cultuurverschillen zijn er in alle vormen en maten. En dat heeft ook zo z'n voordelen. Er is nog een halve taart over en daar ga ik eens flink m'n tanden in zetten. Als dat geen festa is ;-)
Ps. vind je dit artikel leuk? Delen = lief
(Foto: by Hello Portugal)