Ken je dat? Je ergens aan irriteren?
Je weet dat het zinloos is, je er met een grote bocht om heen zou kunnen lopen, maar toch wordt het op de een of andere manier onder je neus gewreven en ontkom je niet aan het ongenoeglijke (of pijnlijke) gevoel van irritatie. Dat gebeurde mij dus vandaag.
Ik kan me dus echt groen ergeren aan een willekeurig partijtje (of klinkt dit té denigrerend?) voetbal op tv. Het zijn de meestal over het paard getilde voetballers, met over de Mount-Everest getilde salarissen, welke - als het spel even tegenzit - als een stel mietjes theatraal over het gras gaan liggen rollen - tot het moment dat ze er achter komen dat niemand kijkt en het spel gewoon door gaat en dan dus maar gauw weer opstaan om even zo vrolijk hun bijna-dood ervaring weer te vergeten. Het enige wat ik van dit hele circus nog wel kan waarderen is het saamhorigeheidsgevoel. Juichen voor je team of land. Hé gelukkig, toch nog een sprankje feel-good mood.
WK 2018 merchandise
Ik tref het deze weken, want het WK is in volle gang (of hoe lang duurt eigenlijk zoiets?). Gelukkig heeft de tv een 'uit-knop' en leest een boek net zo fijn op de bank als buiten in de tuin, op de grond of in bed. Enfin, het hele toernooi ontgaat mij. Het ontgaat mij zodanig dat ik onlangs aan mijn voetbalminnende meneer P. vroeg hoe het Nederlands team er eigenlijk voor stond in dit toernooi.
Portugal doet wel mee. Althans, dat concludeer ik uit de vele Portugese vlaggen die overal uithangen, de vlaggetjes op de auto's en het feit dat je in de supermarkt bijna struikelt over de uitbundige merchandising (irritatie). Ik hoef natuurlijk niks te kopen, maar krijg alsnog een pakketje plakplaatjes in m'n handen geduwd bij elke € 10,- aankopen die ik doe. Niet dat er naar gevraagd wordt of ik ze wil (dat doen ze bij de zegeltjes voor glasservies wel), maar in een voetballand als Portugal uit gaan leggen dat ik 'er' niet aan mee doe is onbegonnen werk. Dus neem ik ze maar braaf aan.
Onze kleuter maak ik er nog wel blij mee. Niet vanwege de plakplaatjes, maar vanwege de afzichtelijke plak-tatoeages die soms in de pakjes verstopt zitten. Vandaag had ze haar juffrouw beloofd haar collectie mee te nemen. Puur eigenbelang, want de juffrouw beoogde haar plakboek vol te krijgen. Yuna zou mee mogen helpen met inplakken en dat was rede genoeg om loyaal haar plaatjes af te staan. Ik verbaasde me over de toch best flinke stapel die we inmiddels tegen wil en dank hadden opgespaard, die ze trots in haar handjes mee nam naar school. Dat bleek niet handig.
Tachtig voetbalplaatjes
Geheel volgens ochtendritueel stuitterde onze uit de kluiten gewassen pup (inmiddels 30 kilo trekkracht) naar buiten, vocht ik een moment om haar de riem aan te doen, met de beloningsbrokjes in m'n broekzak in de ijdele hoop deze brok energie enigszins te temmen, compleet met klotsende oksels op weg te voet naar school. Het lukte aardig (lees; hond was best braaf) en ook Yuna werkte mee (lees; maar twee keer hoeven stoppen om steentjes uit haar schoenen te halen). Ik had kunnen weten dat pas drie maal scheepsrecht is, want net op de hoek bij het huis met de niet al te vriendelijke herder, waar geen beloningsbrokje tegen op kan, vielen alle voetbalplaatjes (misschien wel 80 stuks) op de grond. Hond inmiddels in felle discussie met de herder, Yuna die al pruttelend één voor één de kaartjes op begon te rapen en het gegeven dat we op deze voet nogal te laat zouden komen, besloot ik gauw die klote-kaartjes mee op te rapen. Hond moest 'zit', ik hurkte, hond vergat z'n moeilijke taak, draaide om ons heen en wij vielen als twee domme domino stenen om. Je zult het vast niet geloven dat ik letterlijk op m'n rug met kromme knieën en benen omhoog belandde. Het had bijna wel wat weg van zo'n mieterige voetballer die om de aandacht van de scheids smeekt. Karma deed haar werk.
Nu weet ik uit ervaring dat je in zo'n geval het beste maar heel hard kunt lachen om je stomme val, maar mijn irritatie had z'n kookpunt bereikt en ik werd dus boos. Boos op mezelf, boos op de hond (nee, ik sla niet, maar ik zei wel op een boze toon dat ik boos was - ze was totaal niet onder de indruk overigens) en vooral boos op die ongewenste en door mijn strot geduwde voetbalplaatjes. Uit ijdelheid verifieerde ik nog wel even de directe omgeving op mogelijke toeschouwers, klopten onze broeken af, raapten alsnog de klote kaartjes op en haastten ons naar school. De voetbal-irritatie naar een hoger niveau getild. Morgen spelen ze weer.
Zet 'm op, Portugal. Força Portugal ;-)
Ps: vind je dit artikel leuk? Delen = lief
