En of ik nogal a-relaxed ben over de verkoop van onze Casa Oliveira.
Maar waarom, vraagt P. Omdat ik er de ballen meer van snap en het uiterste van mijn geduld vraagt, antwoord ik.
Een huis verkopen is één, maar een huis in Portugal verkopen is duidelijk iets anders. Ik spreek de taal redelijk prima, dus een 'lost-in-translation-gevalletje' kun je het niet noemen. Een 'lost-in-cultuur-gevalletje' vat misschien wat meer de kern van dit proces samen. Wat er zo anders is? Ik leg het uit. In delen, want het wordt een lang verhaal ;-)
Boven op het uur
Binnen twee weken nadat ons huis online ging dienden de eerste kijkers zich al aan. Vrij abrupt of 'em cima da hora' (boven op het uur, letterlijk vertaald) zoals dat zo mooi heet in het Portugees. Dat wil zeggen, "er komen nu kijkers kijken". Nou hebben wij tijdens bezichtigingen de gekste dingen meegemaakt; rotzooi, open wc's die niks tot de verbeelding laten en dito niet zo heel prettige huisgeurtjes. Echter, bezichtiging is bezichtiging en dus moest het visueel zo aangenaam mogelijk zijn. Er was geen tijd meer voor een appeltaartje in de oven te mikken, maar als twee idioten gingen P. en ik door het huis om de aangekondigde kijkers de ogen de kost te kunnen laten geven. Na een uur vertraging kwamen we tot de conclusie dat het vals alarm geweest moest zijn, wat misschien ook maar goed was omdat het huis er dan wel spik en span uitzag, maar wij daarentegen dankzij eerder genoemde inspanningen meer weg hadden van twee bezweetten otters. Twee dagen later herhaalde dit tafereel zich, maar nu iets meer succesvol. De eerste bezichtiging was een feit.
Geheel volgens Portugese gebruiken, zouden wij als verkopers daar gewoon bij aanwezig zijn. Manlief zei nog net voordat hij de voordeur opende; 'Marleentje, ik zeg helemaal niks. We (we!) laten Ana (de makelaar) het woord doen". Prima schat, ik ben benieuwd of 'we' ons aan dit voornemen kunnen houden - dacht ik. Dat was niks teveel gezegd (of gedacht), want de beste geïnteresseerden werden al druk pratend en gesticulerend door P. tegemoet gelopen. Welkom in ons prachtige huis. Ideaal gelegen, dicht bij scholen, zwembad en balletschool voor de kindjes, restaurants, supermarkten, royale tuin....bla bla bla. Geen speld tussen te krijgen.
Merkwaardige bezittingsdrang
Overduidelijk dat het huis voor deze mensen liefde op het eerste gezicht was en ze vroegen zelfs of ze het meubilair mee over konden nemen. (Neen, dacht in in grote letters!! Want niet bepaald in lijn met mijn on-materialisme, hecht ik behoorlijke emotionele waarde aan de kastjes, stoeltjes en tapijten van mijn grootouders). Een haast vijandig en merkwaardig gevoel van bezittingsdrang drong zich aan mij op en ineens wist ik het allemaal niet meer zo zeker. Met een tegenbod op de tafel bedankten de zojuist potentieel geworden kopers voor onze tijd. Terwijl P. nog stond na te hijgen van z'n verkopers-euvre en concludeerde dat het 'goed' was gegaan, vond ik dit ineens allemaal héél on-Portugees snel gaan. Te snel.
Echter wisten we nog niet wat deze potentiële kopers voor ons allemaal nog in petto zouden hebben. Stay tuned...wordt vervolgd!
