Een vreemde eend in de bijt. Dat wil ik eigenlijk helemaal niet zijn, maar dat ben ik omdat ik als moeder soms 'hele gekke' dingen doe in de ogen van mijn Portugese moeder-collega's.
Voordat je nu gaat denken dat ik mijn vijf-jarige kleuter met make-up op naar school laat gaan, elke dag bij Mc Donalds eet of haar de sleutel geef zodat ze alleen thuis kan komen, zó gek is het nou ook weer niet. Het punt blijkt 'm te zitten in.....Ja, waarin eigenlijk? Laten we het erop houden dat Nederlandse moeders gewoon op bepaalde punten 'anders' zijn dan pakweg Portugese moeders. Anders in de zin van.....
1. Babyhapje; Goh, schokkend zeg. Nee echt, dat is best een groot verschil. Het is hier niet ongewoon dat kinderen tot pakweg hun pubertijd een soort verkapt babyhapje eten. Een gestaafmixte, alleen met lepel eetbare alles-in-een hap en vaak de enige manier waarop de kids een beetje groenten naar binnen krijgen. Doe er dan ook maar meteen een visje of vleesje in, dan zijn we meteen klaar. Hier noemen ze dat soep. Lekker handig.
2. Rust, reinheid en regelmaat; Misschien wel hét fundament van het Nederlandse opvoedsysteem. Wat dus hier in Portugal volledig op de schop gaat. Dat begint bij het late uur van de kinder bedtijden (ja, daar is ie weer), waardoor kinderen spontaan op de gekste momenten (lees, op een luidruchtig feest of gewoon midden in de klas) in slaap vallen. Niks geen rust en al helemaal geen regelmaat. Ooit nam ik een campingbedje mee naar een feest voor onze toen 2,5 jarige dochter. Compleet verbouwereerd was men. Dat dóe je je kind toch niet aan, laat ze toch lekker mee feesten. Yep, tot 03.00 uur 's nacht. Tuurlijk!
3. Kinderfeestjes; Daarvoor bestaan hier talloze bedrijfjes met talloze arrangementen die je per kindje afrekent. Met alles erop en eraan. Van de taart tot vertier en van gezichten schminken tot een bedankje voor mee naar huis. De ouders hoeven er niet bij te blijven. Of liever niet zelfs. De kids worden direct door eigen ouders naar locatie gebracht, dus ook over vervoer hoeven we ons geen zorgen te maken. Geen denken aan dat er feestjes thuis worden gevierd. Al dat werk, al die zorgen. En bovendien veel te privé. Begrijp nu pas waarom de kindjes op Yuna's feestje zo gek stonden te kijken toen P. en ik de vogeltjesdans met ze deden in onze eigen tuin-disco.
4. In de speeltuin; Lekker nonchi op een bankje gaan zitten toekijken hoe je koter zich uitleeft in de speeltuin? Af en toe even opstaat om het zand van de broek te kloppen, een neus te snuiten of tranen te drogen? Belachelijk! Je blijft als ouder als een soort van bodyguard op armlengte afstand van je kind staan en zegt minstens om de minuut 'pas op, je gaat vallen' voor het geval een eerdere waarschuwing al weer vergeten is. Over het algemeen worden de kindjes hier erg beschermend opgevoed. Terwijl João van zeven zachtjes door z'n moeder op en neer gewiegd wordt op de schommel, schommelt Yuna van vijf nog net niet over de kop en krijg ik een paar afkeurende blikken toegeworpen. Maar ook dat went.
5. Spelen; en nu we dan toch in de speeltuin zijn, hinkel ik een potje mee, roets fanatiek van de kabelbaan (compleet met een gil), wipwap tot ik een houten kont heb (en kramp in m'n benen) en laat Yuna zien dat je ook staand kunt schommelen. Daar waar de mooie Portugese mama's, met prachtig geföhnd haar (waar ik soms stiekem een beetje jaloers op ben, ik beken), op hoge naaldhakken (ongelogen) en in zondags kleedje over hun koters waken, veranderd deze vreemde eend in een lelijke eend en domme gans tegelijk.
Of dat mij iets uitmaakt? Joh, ik heb de tijd van m'n leven. En mijn kleuter ook. Dus gekke moeder of niet, uiteindelijk verschillen we in de kern niet zo veel van elkaar. Een Nederlandse eend of Portugese moederkloek met onze kroost onder moeders vleugels, willen we toch eigenlijk allemaal hetzelfde.
Ps. vind je dit artikel leuk? Delen = lief
