(Gastblog)
(foto; Marije Passos by Olga Kessler))
Ik was dertig weken zwanger en vond dat een mooi moment om te emigreren. Na enkele jaren dromen, besloten Gui en ik om de stap te wagen. De keuze voor Portugal was snel gemaakt, daar manlief half Portugees is.
Het eerste wat me na de verhuizing te doen stond, was me aanmelden bij het lokale gezondheidscentrum, Centro de Saúde. Eenmaal ingeschreven, zou ik vanuit hier worden begeleid met controles en bovendien eenmaal in het Portugese zorgstelsel opgenomen, bleek alle zorg kosteloos. Hoewel niks ten nadele van de zorg, het materiaal was nog al eens – laten we zeggen – verouderd. Plassen in een plastic koffiebekertje voor algemene urine controle behoorde tot de standaard controles. Ik noemde dat gekscherend een drugstest.
Netjes op tijd
Twee weken ná aankomst in Portugal – welgeteld 32 weken zwanger - had ik mijn eerste afspraak, tevens controle in het ziekenhuis. Om half negen. Dus ik netjes Nederlands op tijd. Om een nummertje te trekken wel te verstaan. Toen ik een half uur later aan de beurt was, bleek ik het verkeerde nummertje te hebben getrokken. Dat begon dus lekker. (Tip! Kies Obstétrica en niet Ginecológica). Er zat niks anders op dan een nieuw nummertje te trekken en nóg eens een half uur te wachten voordat ik dan eindelijk aan de beurt was.
Na de routinele drugstest was het dan eindelijk tijd voor de echo. In een kamer wat – zo bleek later – ook wel in de wandelgangen het strafhok van de artsen wordt genoemd, omdat alles zachtjes gezegd gedateerd is, trof ik de echoscopist die mij ook nogal gedateerd voor kwam. Ik doopte hem (de dokter, niet de baby want die moest eerst nog maar eens geboren worden) als Dr. Bibber, wat verder geen uitleg behoeft. De grootste teleurstelling was nog wel dat ik geen echo gezien heb, maar werd volstaan met ‘ze is groot, maar verder is alles normaal’.
(Nog) Geen tranen van geluk
Bij 39 weken zwangerschap mocht ik mij weer melden in het ziekenhuis. Deze keer meteen het juiste nummertje getrokken, weer het strafhok in geleidt om vervolgens aan een antiek apparaat gelegd te worden, welke de hartslag van mijn babykind zou moeten meten. Dat werd een zeer zorgvuldige meting, dankzij het apparaat dat om de 5 minuten uitviel. Er waaide nog even een arts voorbij en op dat moment stegen de hormonen onbedwingbaar naar mijn tranen. Ik had nog geen fatsoenlijk gesprek kunnen voeren, geen fatsoenlijke vraag kunnen stellen en had géén idee wat er nou eigenlijk allemaal om mij heen gebeurde. Niet dat iemand daar überhaupt van opkeek, want de arts was druk met het vervloeken van de al even antieke printer, waarna hij vervolgens met nog iets te veel van die frustratie een inwendig onderzoek deed. (Waarover ik me later wel heb beklaagd, maar dat terzijde). De arts sloot af met een kort advies me voor te bereiden op een keizersnee. Wat dus zo veel zou inhouden dat ik moederziel alleen een kale, kille OK in zou moeten, want partners mogen er hier niet bij blijven.
Ondanks een aantal wanhopige pogingen ten spijt om de weeën zelf op te wekken (met de Landrover een tourtje offroad), moest ik toch de dag onder ogen zien waarop de keizersnee gepland stond. Er kwamen een hoop formulieren aan te pas, die ik moest ondertekenen ter accoord voor ‘de procedure’. Wat deze dan ook mocht inhouden, want niemand had ook maar enige moeite genomen mij deze ‘procedure’ uit te leggen. Dus ik besloot niet te tekenen, keizersnee of niet. Er werd een arts bij geroepen, helaas wederom mijn vriendelijke vriend van het vorige consult. Hij kon niet uitleggen wat de procedure is, want die loopt elke keer anders. Er werd een chef bijgehaald en ik meende een zucht te horen. Mensen die vragen stellen, worden lastig bevonden.
Toch geen keizersnee
Vervolgens werd ik opgehaald door een hele lieve verpleegkundige. Daar was ik ook wel aan toe. Eenmaal in de veel te kleine beugels voor mijn Nederlandse lange benen, constateerde zij al 2 cm ontsluiting. Geen keizersnee dus. Say what?? Mentaal had ik me helemaal voorbereid op een keizersnee en zou nu naar huis moeten en wachten op wat er komen zou. Met het minimale wat we tot nu toe wisten – een groot babykind – en de non-communicatieve artsen eiste ik geïrriteerd een echo. Dat mocht mijn man voor mij geïrriteerd vertalen, niet zeker of dat begrepen zou gaan worden. Dit was blijkbaar de normale gang van zaken hier.
De echo bevestigde mijn vermoeden. Het kindje is groot (joh) en dus werd het alsnog een keizersnee. Vanaf dat moment ging het rap, we hadden immers al de hele ochtend mijns inziens onnodig verspilt aan discussies. De anesthesiste kwam pas toen ik al op de OK lag en deed geen moeite om Engels te spreken (wat ze officiëel wel verplicht zijn in een universitair ziekenhuis). Het werd een epiduraal (ruggenprik), waar ik niet zo best op reageerde. Ik vocht om bij zinnen te blijven, want ik wilde bij bewustzijn mijn kindje geboren zien worden. Dit terwijl ik niet had kunnen bevroeden mijn kindje hooguit een paar seconden bij me te mogen houden na de geboorte, waarna ik ze bijna pas na een uur weer in m’n armen kon sluiten. Matilda Rosa!
Wachten duurt lang
En zoals dat gaat bij een bevalling, ben je op zo’n moment als moeder alles wat er aan vooraf gaat (het lijden, de zorg en de angst misschien) helemaal vergeten. Ik voelde me sterk en was vastbesloten om de volgende dag lekker met onze pasgeboren dochter naar huis te gaan.Erg luxe lagen we namelijk niet. Met meerdere dames op een kale kamer, alleen handmatig verstelbare bedden, stalen kinderbedjes en één enkele tv in de gang. Ja, in de gang. Overigens wel met uitstekende beveiliging, want baby’s krijgen een enkelband-alarm om. De verpleging is erg lief en de meeste zusters namen de moeite om ofwel in gebrekkig Engels te praten, of in rustig Portugees. De artsen zijn van een ander kaliber, of noem ze maar rustig arrogant. En stel vooral geen vragen, want dat zijn ze niet gewend. Pas na 72 uur na bevalling (standaard na keizersnee, zo bleek achteraf) mochten we naar huis. Dat viel me zwaar, juist omdat ik al meteen weer ter been was.
Al met al een bijzondere ervaring. De artsen zijn ondanks weinig spraakzaam erg bekwaam en om de meeste situaties konden manlief en ik ook wel weer lachen. Antieke apparaten, onduidelijke procedures, het vele en lange wachten. Je vergeet simpelweg gewoon alles, zodra je kleintje er is. Het heeft misschien wel geholpen dat dit mijn tweede bevalling was en daardoor op mijn eigen ervaring kon vertrouwen.
Tips en adviezen
Tot slot, mocht je 30 weken zwanger zijn en net als ik willen emigreren naar Portugal, hierbij nog wat tips:
Stel vragen; wees bijdehand, want anders krijg je geen informatie;
Meld je als allereerste aan bij een ‘Centro de Saúde’, voordat je naar het ziekenhuis gaat;
De zorg voor zwangeren wordt volledig door de staat vergoedt, inclusief 3x een tandartsenconsult (geldt niet voor privéklinieken);
Kom voor een afspraak in het ziekenhuis een half uur eerder en trek het juiste nummertje’
Ook al heb je je hele medische dossier mee, je zult weer bloed moeten laten prikken om analyses te laten doen’
Plassen in een koffiebekertje is heel ok;
In ziekenhuizen in een baby-enkelbandje/alarmpje gebruikelijk, omdat er wel eens baby’s gesloten zijn;
Er mogen in de regel slechts twee personen per keer op bezoek, naast je partner/door jou aangewezen persoon;
Neem zelf eten mee; het ziekehuiseten is niet te doen;
Neem vermaak mee en koop een internetbundel;
Wees voobereid dat je veel onderzoeken alleen zult moeten ondergaan, zonder je partner;
Wees geduldig; het komt allemaal goed ;-)
Marije woont sinds vijf jaar in Portugal. Samen met haar man produceert ze olijfolie onder de eigen merknaam Passeite. Marije is naast 'moeder van twee', olijfolie sommelier, jurylid voor olijfolie kwalificaties en mede initiatiefneemster van emissie-vrij transport van Portugal naar Nederland. Meer weten? Klik hier.
