Wat doe je als je op huizenjacht gaat? Je struint het internet af, belt makelaars, stuurt emails met ‘verzoek om contact met ons op te nemen’ en…..je wacht. Je wacht, je wacht en je wacht. En net als je enigszins pissig besluit dat het wachten lang genoeg heeft geduurd, krijg je bericht. Jawel, je krijgt bericht met de mededeling dat het betreffende object helemaal niet te koop staat. En dus begin je weer van voor af aan.
Er gaat heel wat aan vooraf voordat je feitelijk op jacht kunt gaan. Te beginnen bij het afstruinen van internet. Hoewel er verschillende redelijk grote huizenplatformen zijn, bestaat er geen Portugees equivalent van Funda. Dat maakt het zoeken op internet – laten we zeggen – avontuurlijk.
Lelijke foto's
Laat je vooral niet afschrikken door de warrige en gedateerde websites en al helemaal niet door de foei-lelijke en weinig relevante foto’s van een willekeurige woning. Foto’s van een raam mét gesloten rolluik, met niks anders dan een silhouet van een meneer met kennelijk een camera mét flits op borsthoogte
Of een foto van iets wat op een keuken lijkt, met wasgoed (neem ik aan), lege flessen, kinderspeelgoed en dekens. Heel veel dekens.
Dan de achtervolging van de makelaars. Stuk voor stuk bellen ze niet terug (druk!), mailen ze niet terug (computer doet het niet) of in het ergste geval staat hun telefoon dagen uit (in bespreking). Heb je ze eenmaal te pakken, zal het je niet verbazen dat het niet zomaar een kwestie is van een dag en tijdstip prikken voor een bezichtiging. Neen…dat moet eerst met de verkoper worden besproken. Dat duurt gemiddeld een week (of een eeuw, de beste man heeft kennelijk geen haast met de verkoop) en dan hebben we eindelijk een afspraak. Niet dat dat zoveel zegt, want hier in Portugal geldt dat er afspraken worden gemaakt om te verzetten. Te verzetten, te verzetten of te annuleren. Wel ja.
De bezichtinging
De bezichtiging geschiedt nagenoeg altijd in het bijzijn van de huidige bewoners. Of beter, de huidige bewoners laten vol trots hun stek zien. Dat voelt soms (of iets vaker dan soms) wat ongemakkelijk. Vooral als we tussen de waslijnen vol onderbroeken en huidskleurige XL beha’s door moeten navigeren. Of als we in de badkamer fecaal worden verwelkomt, waarvan de alles behalve schone wc met z’n weinig subtiele open deksel stille verrader is. Je moet dus over enig talent beschikken om ‘er door heen te kunnen kijken’.
Tot overmaat van ramp heeft mijn altijd even subtiele meneer P. weinig boodschap aan tactische antwoorden, waarmee hij ten overstaan van de bewoner en een zwetende makelaar zijn onomwonden mening geeft. Ik neig in zo’n geval naar ambivalent gedrag, waarbij ik ineens heel druk ben met de knoop van m’n jas.
Binnen twee uur staan we weer buiten, een illusie armer en een ervaring rijker. Wijzer over wat we zoeken en vooral, wat we niet zoeken. Vanaf volgende maand neem ik je mee op bezichtiging. Afgesproken?
