Wonen in een ander land. Wonen in Portugal. Hoe anders is dat eigenlijk? Hoe anders is het leven, doch binnen de Europese grenzen, maar buiten de ‘Lage Landen’.
Zoals met alles in het leven zijn er mooie en minder mooie kanten.
Positieve en negatieve en dus ook ‘highs en lows’. En hoewel ik van nature positief ben ingesteld, zijn er van die dagen dat deze positive vibes mij even in de steek laten.
Want soms voel je je gewoon even een vreemde eend in de bijt. Voel je je onbegrepen en voel je je….anders. In dit gevoel schuilt geen verwijt, schuilt geen schuldvraag. Noch naar iets of iemand, noch naar mijzelf. Wonen in een ander land vergt aanpassing, vergt flexibiliteit en tegelijkertijd ben en blijf je jezelf. Met eigen waarden en normen. Wonen in het buitenland verrijkt je perspectief, verbreed je horizon. Allemaal waar. Maar dat neemt blijkbaar niet weg dat je zo nu en dan ook gefrustreerd kunt raken van de verschillen waar je tegen aanloopt. Verschillen als in hoe anders dingen kunnen zijn. Niet in ‘goed of slecht’, maar ‘anders’ dus.
Schoolprestaties
Het gaat om mijn moederhart. We willen allemaal het beste voor onze kinderen, maar dat beste is aan subjectiviteit onderworpen. Dat maakt het kwetsbaar en zo ook mijn hart op dit moment. Yuna is dit schooljaar begonnen aan ‘het serieuzere werk’. Kleuter-af en klaar om te leren lezen, schrijven en rekenen. Ze was er klaar voor en dankzij een geweldige juffrouw die ze trof was dit moederhart ook gerust gesteld. Maar ondanks dat drukken de algemene verwachtingen en opvattingen hierover me op dit moment toch zwaar. Het is niet alleen het dagelijks portie huiswerk wat aanvankelijk enige druk op de kleine ketel van Yuna zette en dus ook op die van mij. Maar ook de wijze waarop de nadruk zo op prestaties liggen.
Van kinderen wordt het maximale verwacht. Een “9”? Dat kan volgende keer beter! Een “7”? Je hebt zeker weer niet op zitten letten. Het moet “10” en alleen maar een “10” zijn. Niet voor één discipline, maar voor allemaal. Als de resultaten van één of meerdere vakken tegenvallen worden sportactiviteiten of verjaardagsfeestjes afgezegd. ‘Eerst maar eens beter je best doen op school.’ Misschien begrijp ik het wel, in een land waar de leerplicht nog niet heel lang geleden werd opgeschroefd van vijftien naar achttien jaar. Waar vandaag de dag twintigers en dertigers met uitsluitend een voltooide basisschool opleiding geen uitzondering zijn. De opleidingskansen die ‘onze kinderen’ krijgen, móeten worden gegrepen en tot het maximale worden benut. De gemiste kansen van de voorgaande generaties worden in vol ornaat geprojecteerd op de nieuwe generatie en daarom zijn de verwachtingen hoog en zo ook de druk.
Jammer alleen dat daarbij voorbij wordt gegaan aan alles wat ons verder mens maakt. Je bent niet alleen ‘een advocaat’, ‘een loodgieter’, ‘een ondernemer’ of ‘een IT’er’ – ik noem maar wat. Je bent sociaal, je bent een gezellige sportvriend, een begripvolle vriendin. Je bent een moeder (of vader), je bent barmhartig en geweldig creatief. Of je bent een steun en toeverlaat, een altijd vrolijke noot en een luisterend oor. Succesvol zijn kent zo veel vormen, maar in het leven van onze kleinste mensen lijkt het hier maar één betekenis te hebben. De prestaties op school.
Op bijles en gauw!
Zo had Yuna afgelopen week drie testen op school en nam ze gisteren het resultaat van die testen mee naar huis. Ze was bij voorbaat trots over de wijze waarop ze de voorkant van haar ‘rapport’ had ingekleurd en ook over het verloop van de drie testen. De uitslag: Taal: goed (70% - 89%) - Rekenen: voldoende (50%- 69%) - Algemene kennis: goed (70% - 89%) Een prima eerste rapport zou ik zo zeggen, maar niet voor Portugese begrippen en dat doet mij verdriet. Haar Portugese oma (avó) zal zeggen dat ze bijles moet krijgen. En gauw! De juffrouw zal zeggen dat we wat meer met Yuna thuis oefeningen moeten doen. En van de ouders van haar beste vriendinnetje zal ze de retorische vraag krijgen of ze “ook 100% (zeer goed)” heeft gehaald voor haar test – net als dat vriendinnetje zelf. Die in het weekend nooit kan afspreken, omdat ze moet oefenen voor school. Die een applaus kreeg in de klas, vanwege haar prestaties. Echter was haar oma daarmee nog niet tevree. Want bij onze rituele wandeling tezamen naar huis, verfoeide oma hemel en aarde dat het meisje haar soep niet op gegeten had op school. Met een stevige vloek toe.
Het zou niet moeten uitmaken ‘hoe anderen het doen’. Zo waar. Iedereen handelt naar eigen goeddunken en daar is iedereen vrij in. Ik zou normaal gesproken de eerste zijn om dat te beamen. Maar niet vandaag. Want vandaag ben ik het even kwijt. Niet vanwege de schooltesten, niet vanwege de prestaties, maar vanwege een onbehaaglijk gevoel. Het uitleggen kan ik niet, want daarmee ga ik in tegen de algemene opvattingen. Die zitten diep en dat maakt mij een enigszins ontaarde moeder. Een vreemde eend in de bijt. Die gekke Hollandse, die zelf de poten onder haar kont heeft gestudeerd, bijna cum laude afstudeerde in Bedrijfseconomie, daarmee ‘iets’ wilde bewijzen. En ik tot op de dag vandaag niet weet wat dat ‘iets’ nou precies was. Ik vond het werk in deze tak van sport overigens verschrikkelijk saai, werd daar heel ongelukkig van, maar dat terzijde.
Niet goed, niet slecht
Een moeder, die het beste wilt voor haar kind, net als elke ouder hier in Portugal of zelfs waar ook ter wereld. Maar uitleggen dat een ‘voldoende’ of een ‘goed’ goed genoeg is voor mij, is onbegonnen werk. Glazige blikken en achter m’n rug hier en daar zelfs een vinger tegen het voorhoofd. Ook dat laat me normaal gesproken koud, maar vandaag niet. Het gaat er misschien niet eens om hoe anders het hier is, maar hoe 'anders' ik me voel. Anders, niet beter of of minder goed. En daarmee heb ik m’n positive vibe toch weer een beetje hervonden.
