Op het precieze moment van schrijven zitten we tussen meters bubbeltjesplastic, tape, touw, dekens en dozen. Heel veel dozen.
Niks staat meer daar waar het hoort, sommige dingen blijken we iets te voorbarig te hebben ingepakt - ach, dan drinkt schoonpa wel port uit een fleurig theekopje.
En dan zijn er nog van die onbestendige spullen. Die in de doos (of eigenlijk dozen) 'overige' komen. Spullen waarvan je niet eens meer wist dat je ze had. Ze daarom ook niet gebruikte. Ik wordt altijd een beetje kriegel van dat soort spullen. Er bestaat wat mij betreft geen betere remedie tegen consu-meren dan een paar keer lekker verhuizen.
Op het precieze moment van schrijven zouden we eigenlijk nog vijf maanden in ons huidige huis vertoeven en ondertussen fijn de tijd hebben om onze nieuwe casa een facelift te geven (lees: er moet nog wel het een en ander gebeuren). Fijn de tijd, dankzij de overeengekomen termijn van tien maanden in het voorlopig koopcontract. Of eigenlijk, tien maanden plus twee, zo bleek toen we het voorlopig koopcontract (lees daarover meer hier) dan eindelijk konden ondertekenen. Plus twee? - vroeg ik. Hoezo 'plus twee'? De kopers waren blijkbaar weinig overtuigd van de kansen van hun woning op de huizenmarkt en hadden er dus nog even stiekem twee extra maanden bij laten zetten. Moe van al dat duwen en trekken, zette ook ik m'n krabbel en dacht 'het zal wel los lopen'.
En los liep het
Want al na drie maanden belden onze kopers in extase dat hun huis verkocht was. En ze zouden heel graag nog vóór de kerst in hun nieuwe huis - dus ons huidige huis - zitten, alsjeblieft dankjewel. Op het moment van deze mededeling welgeteld binnen twee hele weken. Welnu, dat ging dus niet gebeuren. Nu hadden we natuurlijk met onze hakken in het zand kunnen gaan staan en dus op die termijn van tien maanden (plus twee, maar die deden er al niet meer toe). Echter inmiddels wisten we dat onze verbouwing meeromvattend zou worden dan we aanvankelijk bedacht hadden. En zoals met alle verbouwingen is het nu eenmaal heel belangrijk om dat op de voet te kunnen volgen. Met tachtig kilometer te overbruggen tussen huidige en nieuwe woonplaats, zou dat geen dagelijkse kost worden. En in gedachten zag ik al allerlei rampscenario's van verkeerde kleur badkamertegels tot wederom een keuken op Portugese werkhoogte. Nee, als we dit goed wilden doen, zouden we letterlijk stof moeten bijten en dat maakte dat we bereid waren mee te gaan in het vervroegen van de feitelijke verkoop van ons huis.
Om toch voor beide partijen tot een schappelijke termijn te komen, besloten we tot half februari. Dat betekent dat we komend weekend zullen verhuizen. En daarmee sluiten we een uiterst traag, vaak tot frustrerends toe, doch interessant en enerverend proces af , het officiële einde van ons huizenmarkt avontuur. Zodat we aan ons nieuwe avontuur kunnen beginnen, namelijk "de verbouwing'. En iets in mij zegt dat dat voor heel wat schrijfplezier zal gaan zorgen en dat dit slechts een voorproefje is geweest van wat ons nog te wachten staat. Voor nu hef ik m'n fleurige theekopje wijn en toast op wat komen gaat. Hello Verbouwing in Portugal. Wish us luck 😉
Benieuwd naar onze nieuwe casa? Lees hier waar onze zoektocht eindigde en stay tuned op Facebook, waar we snel de eerste virtuele rondleiding zullen delen.
Comments