"Hoe groter de haast, hoe langzamer het gaat", luidt het Portugese spreekwoord.
Nu is het Portugese verkeer wel een heel makkelijk inkoppertje. Zelfs ín de file botst men nog te pas en te onpas op elkaar en ben ik stiekem graag getuige bij dit soort kleine incidenten van het moment suprème waarop een verhitte Portugees (altijd de achterste, nooit de voorste) met de mobiel nog aan z'n oor (of in z'n hand) uit de auto stapt en met wilde armzwaaien de voorste een hoop verwijten maakt.
Men botst hier wat af en niet zelden moet ik op de hoek van onze straat een ommetje maken, omdat twee kussende auto's mijn dagelijkse route in de weg staan.
Dorst en haast
Ook in het relaxte Portugese leefklimaat hebben mensen haast om niks en van alles. En zo ontmoette ik een duidelijk bejaarde meneer bij de zelfbedieningskassa van de supermarkt. Deze meneer had dorst, getuigen het pakje (één pakje) icetea wat hij bij zich had. En deze meneer had haast, want hij stond zich op te vreten aan zijn onhandige voorganger bij de zelfbedieningskassa. Er waren heus nog andere kassa's, maar een pakje drinken van € 0,19 (niet € 0,20) cent rekende hij toch liever contant af en dus liet hij me galant mopperend voor naar de kassa met pinautomaat.
Dat bleek niet geheel onbaatzuchtig, want meteen volgde de vraag of ik zo aardig wilde zijn om het pakje voor hem te scannen en € 0,20 cent aan te nemen, zodat hij verlost zou zijn van zijn ongeduld. Voor wat, hoort wat, dus dat leek me geen probleem. Ik gaf hem € 0,01 cent wisselgeld die hij beleefd weigerde terwijl hij het centje aanpakte. Meneer haalde het pakje icetea over de scan, gaf mij 'het geld' en liep al fluitend (ongelogen) weg. Nee meneer, dat gaat helaas niet zo snel. Uw pakje icetea moet op het weeg-gedeelte van de zelf-service kassa blijven liggen, want anders blokkeert de kassa. "Ach mevrouw, maar natuurlijk". En zo kwam hij terug. Dus daar gingen we. Boodschap voor boodschap door de scan. Maar de scan had z'n dag niet en blokkeerde en piepte er op los. Boodschappen werden dubbel gescand, omdat het ding haperde en moest er weer een medewerker aan te pas komen. Die handen te kort kwam bij de service desk, dus er niks anders op zat dan te wachten.
Jasje uit
Mijn boodschappen-vriend kreeg het warm en gooide z'n jasje uit. Dat had ie wat mij betreft beter niet kunnen doen, want blijkbaar had hij het al eens eerder warm gehad in diezelfde blouse en zat er voor mij niks anders op door naar adem te happen bij die ellendige kassa.
Ook ik kreeg opeens ontzettende haast en weer piepte het apparaat. Meneer begon te vloeken. En ik begon me te generen. Straks dacht nog iemand dat we bij elkaar hoorden. Ook de medewerker had er duidelijk genoeg van en nam het heft in handen door zelf de boodschappen maar aan te slaan (jawel, barcode voor barcode). Er kon eindelijk worden afgerekend en mijn bejaarde boodschappen-maat bedankte mij alsnog vriendelijk en bezweet voor mijn hulp. Waar ik eigenlijk vandaag kwam? Uit Nederland, zei ik. "I speak Enlish too" antwoorde hij. En daar ging hij, met z'n pakje icetea en nu 10 minuten achter op schema. 'Quanto mais depressa, mais devagar". Hoe groter de haast, hoe langzamer het gaat. Zo zie je maar weer.
Ps.; vind je dit artikel leuk? Delen = lief
