Wat zou er mooier zijn dan een prachtig oud herenhuis van hedendaags comfort te voorzien, de authentieke details te respecteren en een stukje historie in ere te herstellen.
Een droom die de kleur roze kreeg.
Het prachtige, tamelijk roze pand had geen meer toepasselijke kleur kunnen hebben.
We hadden afgesproken met José, de makelaar. Op vrijdag, punt. Geen tijd, geen plaats, maar wel op vrijdag. Vanaf nu weet ik dat ik beter zelf het voortouw kan nemen wat afspraken betreft, want hierin blijkt mijn wederhelft – laten we zeggen, nogal Portugees. Je leert elkaar wel kennen tijdens een huizenjacht. Bijkomend voordeel. We reden dus op vrijdag gevoelsmatig ‘out of the blue’ richting het dorpje waar ‘ergens’ dit herenhuis zich zou bevinden. Eenmaal in dat dorpje werd de makelaar gebeld, die ons tegemoet zou rijden. Waar we stonden? Denk nu niet dat er ook maar ergens een straatnamenbordje te bekennen was, want daar zijn ze hier in Portugal niet al te consequent in. Dus we volstonden met ‘op de rotonde’. Nu maar hopen dat dit gehucht slechts één rotonde zou hebben. Dat bleek het geval, want José had ons binnen vijf minuten gevonden.
Klein halletje
Eenmaal bij de locatie van bezichtiging werden we door een kier van een deur te woord gestaan door een argwanende huishoudster, die ons vroeg wie we zijn, wat we motten en uiteindelijk maar buiten te wachten omdat de zoon des huizes wat vertraagd bleek. Dat ‘wat vertraagd’ bleek iets meer dan ‘wat’ en dus stelde ze voor om toch maar binnen te wachten omdat het nogal koud was en er een stramme wind waaide. In het halletje (erg klein, maar dat even ter zijde) werden we op fluistertoon geïnstrueerd om de dame des huizes maar beter volledig te negeren. Ze was vandaag nogal uit haar doen. Dat was niks teveel gezegd, want eenmaal in het kamertje (erg klein, maar dat even ter zijde), konden we volgens de dame des huizes beter maar meteen ophoepelen. Ze wachtte op haar zoon en op niemand anders. De toon was meteen gezet.
Levensverhaal
Deze ongemakkelijke situatie van boze toegeworpen blikken, gezucht en gesteun duurde ‘wat’ lang, maar uiteindelijk arriveerde de zoon en kon de bezichtiging aanvangen. Het huis vertelde het levensverhaal van deze familie. Hoe vroeger in de grote eetkamer de weekenden werden gevierd, de volledig in takt zijnde dienstkeuken (gebouwd op kabouterhoogte, maar dat even ter zijde) waar de lekkerste maaltijden werden klaargemaakt door het personeel en hoe er verstoppertje werd gespeeld en één van de kinderen zich had opgesloten op zolder (waar nu houtworm feest aan het vieren was, maar dat even ter zijde). Romantisch en met statige sporen, waar de tijd duidelijk haar grip op had gekregen maar daarom niet minder mooi was geworden.
Een uitdaging was het wel, deze bezichtiging. Dat begon natuurlijk al bij de entree met de dame des huizes, maar bleek nog niks in vergelijking met de uiterst smalle en steile trappen zonder leuning, de vloerdelen waar we beter niet op konden gaan staan, de claustrofobische tweede verdieping en als afsluiter de huidskleurige onderbroeken en bh’s die het dakterras rijkelijk decoreerde, wederom op kabouterhoogte.
De realiteit
Een oud huis als dit had absoluut haar charme, zou er zelfs verliefd op kunnen worden. Maar eenmaal de roze bril afgezet, terug in de realiteit zou dit prachtig stukje historie neerkomen op een verbouwing van formaat, waarbij alleen de vier roze muren behouden zouden kunnen worden. Voorlopig dromen wij dus nog maar lekker even verder op onze roze wolk en hopen volgende maand op meer succes in onze huizenjacht.
Voor volgende maand hebben we ambiteuze plannen om vijf huizen in één dag te gaan bezichtigen. Aangezien men hier in Portugal overal graag ‘de tijd’ voor neemt, vraag ik me af of dat niet een beetje té ambiteus is. Bovendien, zoals je misschien wel weet, wonen wij al in Portugal en zijn wij ondertussen bezig om ons eigen huis te koop te zetten. Op mijn blog Hello Portugal gun ik je een kijkje in ‘de andere kant’ van de Portugese huizenmarkt.
