Acht keer eerder ben ik op huizenjacht geweest. Acht keer was het een kwestie van een zoekstraal binnen pakweg twintig kilometer, een vastomlijnd beeld van de mogelijkheden binnen het gegeven budget en na hooguit drie bezichtigingen gevonden wat ik zocht en later wat ‘we’ zochten.
De laatste verhuizing – die van Nederland naar Portugal was misschien nog wel het meest avonturistisch. Niet alleen vanwege het feit dat twintig kilometer, tweeduizend kilometer werden. Maar ook de wijze waarop we tot het-huis-van-onze-keuze waren gekomen.
Efficiënt
Ter voorbereiding op een bliksembezoek aan Portugal hadden we een uiterst efficiënt bezichtigingsschema opgesteld, gecombineerd met een werkbezoek van manlief die daarvoor al vooruit gereisd was. Ik vloog vrijdag heen en maandag terug en dat zou precies voldoende moeten zijn om ons nieuwe stek te vinden. Dat bleek om meerdere redenen een ietwat overmoedig doel en stapte ik dus die maandag ongedane zaken op het vliegtuig terug naar Nederland. Toen P. – die nog één week in Portugal zou blijven voor zaken – in die week onze droom-casa vond, zat er voor mij niks anders op om via skype (en een mwa-internetverbinding) virtueel aanwezig te zijn bij de bezichtiging én te vertrouwen dat mijn wederhelft de juiste beslissing zou maken. En dat deed hij.
Nu dus huizenjacht nummer negen, die in het niets blijkt te lijken op alle voorgaanden. Natuurlijk nemen we de Portugese huizenmarkt op de hak, met flauwe clichés als ‘amãnha amãnha’ die afspraken en communicatie naar een hoger (en ingewikkelder) niveau tillen. Maar alle eerlijkheid gebied ons te zeggen dat het vooral onze criteria zijn die deze zoektocht tot een ware uitdaging maken. Een zoekstraal hebben we niet. Dat leek makkelijk, maar blijkt uiterst onhandig. Dat opgeleukt met een bescheiden waslijst aan ogenschijnlijk tegenstrijdigheden zoals niet in de ‘middle of nowhere’, maar wel vrij. Landelijk maar dynamisch, rustiek (mag ook oud), maar niet vervallen, scholen (heel belangrijk!) en voldoende sociale voorzieningen zoals sportclubs maar ook ziekenhuis en bij voorkeur ook een optionele privékliniek (handig bij lange wachtlijsten). Degenen die ons veeleisend vinden schudden wij bij deze gul de hand. Dat zijn we vrees ik ook. Niet in de laatste plaats omdat we het na huizenjacht nummer negen onderhand wel welletjes geweest vinden.
De weg kwijt
Nog nooit hebben we dus zo veel huizen bezocht en nog nooit zat er niet één potentieel huis tussen waar we onszelf wel zouden zien zitten. Honderden kilometers hebben we gereden en half Portugal hebben we doorkruist. Met de onvermijdelijke vraag ‘wat de Oliveiraatjes nou eigenlijk willen’. We wisten het zelf niet eens meer zo helder.
Daarom een kleine pauze en een moment van bezinning. Even geen ratrace van huis naar huis. We hebben nu wel duidelijk genoeg voor ogen wat we in ieder geval niet willen en wat de mogelijkheden zijn. Genoeg vertrouwen om onze eigen Casa Oliveira op de markt te zetten en het dan maar gewoon even laten gebeuren, wat dat dan ook wezen mag. (Ook dat had overigens nog wat voeten in aarde, zoals je hier kunt lezen.) Helemaal terug naar tranquilo dus. Komt tijd, komt raad. Nog zo’n heerlijke cliché. Ook in Portugal.
Volgende maand zonder verwachting op pad. En juist al je niks verwacht…..
