Afgelopen weekend hadden we iets te vieren. Dus gaven we een etentje voor de schoonfamilie. So far so good. Mijn schoonmama heeft een ‘heilige mond’ zoals ze zelf zegt.
Zij lust alles en dat is fijn. Net als mijn wederhelft trouwens, die lust ook alles.
Mijn schoonpapa lust niet alles, maar is zo’n lieverd dat hij zonder mokken of pruimen zijn grenzen verlegd. Mijn schoonzusje lust sommige dingen wel en andere dingen niet. Mijn aangetrouwde dochter lust bijna niks, evenals mijn zwager die nog minder dan niks lust. Dus bedachten we dat een gourmet de ideale oplossing zou zijn. Voor elk wat wils, zou je toch zeggen.
En toen kwam de schoonfamilie...
Naast vlees en vis had ik een gevulde salade gemaakt. Aardappeltjes gebakken met een gefruit uitje en italiaanse kruiden er over heen. Sausjes en knoflook/kruidenboter gemaakt. Tafel mooi gedekt met mijn Portugese bourgondische servies, karaffen water met limoen en verse munt, servetjes in een roos gevouwen en heel veel kaarsjes erbij gezet. Muziekje aan en sfeertje compleet. En toen kwam de schoonfamilie. En die voelen zich heel erg thuis bij ons. En als dat zich zou beperken tot het zelf drinken uit de koelkast pakken, zou ik daar absoluut geen moeite mee hebben. Maar het beperkt zich helaas niet tot de gang naar de koelkast. Het gaat van de afstand bediening (muziek uit en soap aan), naar de dimmers (vol licht), tot de laptop pakken om online ook nog die ene voetbalwedstrijd te kunnen volgen.
Eten en uitbuiken
Dus daar ging de kaarsverlichting, die totaal geen effect meer had. "Blaas ze anders maar uit, want zometeen branden we er ons nog aan". En daar ging het gezellige achtergrond muziekje. Mijn schoonmoeder had een geheel eigen interpretatie van gourmetten en vulde de gehele plaat met min of meer al het vlees en vis tegelijkertijd, zodat er gegeten kon gaan worden (waar waren trouwens die kleine pannetjes voor?). Daarmee was mijn zwager als eerste verzadigd, die vervolgens op de bank ging liggen uitbuiken. Waarna schoonpapa en schoonzus volgde.
Vraagteken
Dus tegen de tijd dat iedereen zich weer naar huis begaf, bleef ik achter met vooral een heel leeg gevoel. Ondanks alle inspanningen een onvoldaan gevoel over de avond. Eenmaal in bed overdacht ik de vele etentjes die wij in Nederland gaven. En hoewel het appels met peren vergelijken is, legde ik daar mijn gevoel van deze avond naast. En dat was de aanzet voor een licht gevoel van heimwee. Niet zozeer naar Nederland of naar mijn lieve familie aldaar. Maar heimwee naar dezelfde gebruiken, normen en waarden waarmee ik opgegroeid ben. Die niet verenigbaar blijken met de gewoonten die mijn nieuwe leven opvullen. Het zal zinloos zijn om mijn waarden te blijven nastreven, maar ik ben eerlijk gezegd niet bereid om deze waarden daarom los te laten. Hoe ik daar een mouw aan ga passen, blijft voorlopig een groot vraagtegen dus.
Comments