Daar waar ik me nog steeds kan verwonderen over het hedendaags gemak van Skype, Facetime en Whatsapp (elkaar dagelijks kunnen zien en spreken en dan nog gratis ook én dat tussen nog eens twee haakjes, klinkt alsof ik heel erg oud ben ;-), is mijn kleuter niet echt onder de indruk van deze ingenieuze communicatietools.
De eerste vijf minuten kan het haar nog wel bekoren, om met opa en oma wat gekke bekken over en weer te trekken. Maar daarna is wat haar betreft dit goede gesprek ten einde en hervat waar ze mee bezig was, namelijk druk spelen. Om dan vervolgens nog één keer in beeld te komen en te zeggen "oma, kom je met mij spelen?". Tja, hoe ga je dat nou uitleggen.....
Oma's make-up
Eén groot feest zijn de bezoekjes van opa en oma aan Portugal. Niet alleen voor ons, maar misschien zelfs nog wel meer voor Yuna. Meestal komen ze voor een week en wonen we voor die week met z'n allen onder één dak. Dat is intens, maar ook intensief. Want met al die aandacht raakt onze kleuter nog wel eens over haar toeren en hoe eigen je ook bent met elkaar, je wilt toch laten zien dat alles vooral 'heel erg goed gaat'. Opa en oma willen op hun beurt daarbij natuurlijk alle 'schade' inhalen. En zo komt het dat dochterlief op een doordeweekse ochtend met zelf aangebrachte make-up aan het ontbijt verschijnt, met oma schaapachtig in haar kielzog die daarbij schouderophalend verklaart dat Yuna met oma's make-up wilde spelen. Dat we daardoor al achter op schema liggen en nóg later zullen zijn voor school, slik ik maar even door.
Feest dus, zo'n week van samen zijn. Gevolgd door onvermijdelijke dikke tranen bij afscheid. Want hoewel wíj weten dat het voor tijdelijk is (en ondanks dat wij ook een fijn potje staan te snotteren), is voor Yuna 'tot over twee maanden' niet te bevatten.
Toch heeft het 'komen' een grotere impact op Yuna dan het 'gaan. Als opa en oma eenmaal weer weg zijn, pakt ze haar eigen draad weer op. Waarom het vooruitzicht dat opa en oma komen dan zo'n impact op haar heeft? Omdat nóch de afstand, noch de tijd haar iets zeggen. Ze weet alleen dat ze weer komen en wat haar betreft wel nu meteen en niet 'over vier dagen'.
Meneer rups
Na de eerste keer daar goed pedagogisch de mist mee in te zijn gegaan, dacht ik het een tweede keer 'gesnopen' te hebben. Want de eerste keer had ik Yuna verteld dat over een paar nachtjes slapen opa en oma weer komen. Waarop Yuna zowat om de vijf minuten verifieerde of opa en oma er al waren, duidelijk geen boodschap aan die paar nachtjes. Dus besloot ik een tweede keer gewoon niks van tevoren te zeggen. Ook niet slim, zo bleek. Want met al dat komen en gaan van d'r papa, die vaak voor zaken op reis is en familie die op en af komen, was dit allemaal iets too much of a suprise voor haar. En zo ontstond het idee voor de rups.
Vier dagen vóór opa en oma komen maken we samen een rups. Dat klinkt misschien ingewikkelder dan het feitelijk is. Met wat gekleurd papier knippen we vijf rondjes. Het eerste rondje is het gezicht en de andere vier vormen achter elkaar het lijfje. Van dat lijfje mag ze elke ochtend een rondje af halen. Hoe korter het rupsje wordt, hoe dichter bij de komst van opa en oma. Dankzij de rups weet Yuna waar ze aan toe is. Bovendien is de voorpret minstens zo leuk als de komst van opa en oma zelf, dus meneer rups mag voorlopig blijven. Nu nog iets verzinnen om een pedagogische mouw aan het begrip 'afstand' te passen. Misschien ook een rups, van 2000 kilometer lang ;-)
