Soms maken we iets mee, wat ik het schrijven waard vind (of het ook het lezen waard is laat ik liever aan u over) – maar liever op dat moment een slag om de arm neem en het dus niet meteen ‘wereldkundig’ maak.
Bij het verhaal van deze ‘aflevering’ van “Hello Casa Oliveira” is dat het geval geweest. Net voordat de akte van de koop van ons huis zou passeren, kregen we namelijk een onaangename verrassing.
Hoewel we het vertrouwen hadden dat dit verhaal goed zou eindigen, hield ik een slag om de arm om deze ervaring en nieuw verworven wijsheid met u te delen.
Inmiddels ben ik verheugd te delen dat het verhaal ook daadwerkelijk een goed einde heeft gekregen. Ik praat u graag even bij en neem je even mee terug in de tijd:
Zo’n twintig jaar geleden kocht een Portugees echtpaar een stuk grond met daarop een bouwskelet van wat een traditioneel Portugese ‘Quintinha’ (landhuisje, boerderijtje) zou moeten worden. Met de koop werd het project in gang gezet, waarvoor heel wat papieren, processen en legalisaties benodigd waren. Er werden netjes vergunningen aangevraagd, verkregen en ook vooral betaald, want zelfs in Portugal komt alleen de zon voor niks op.
Datzelfde echtpaar besluit na bijna twintig jaar van woonplezier, hun ‘Quintinha’ te verkopen. De kopers? Wij! Aanstaande woensdag zou de akte passeren en zou dit de meest korte blog worden, maar we hebben weer eens geluk. Het leverde weer de nodige stof op.
Meneer van de gemeente
Weer even twintig jaar terug in de tijd, waarbij het echtpaar met behulp van een architect alle papieren keurig netjes aanleverden bij een meneer van de gemeente. Deze meneer stempelde deze papieren voor akkoord en gaf een vergunning en registratienummer af op de betreffende onroerende zaak. Diezelfde vergunning was nu nodig voor het passeren van de akte en die werd dus opgevraagd. Echter bij het opvragen bleken er twee vergunningen onder hetzelfde registratienummer te zijn opgegeven. Eén van die twee vergunningen moest dus ‘iets’ mee aan de hand zijn
En of er iets aan de hand was. Valsheid in geschriften, waarbij die sul van een ambtenaar – overigens nog steeds werkzaam bij dezelfde gemeente – de fijne centjes van het gehele proces in eigen zak had gestoken, en onder een willekeurig bestaand nummer de vergunning goedkeurden. In de ietwat kortzichtige veronderstelling (daar ben je immers met recht een ‘sul’ voor) dat dit huis voor een eeuwigheid deze familie zou toebehoren, zoals zo veel huizen voor een eeuwigheid aan families toebehoren hier in Portugal. De huizenmarkt stond zeker in die tijd nagenoeg stil.
Had die beste mensch maar geweten dat nou net dit huis niet voor een eeuwigheid aan deze familie zou toebehoren, want twintig jaar laten besluiten zij tot verkoop en komt niet alleen deze zaak, maar meerdere, soortgelijke zaken aan het licht en zal deze ambtenaar waarschijnlijk niet wegkomen met een keurig excuus.
Vaste grond
Terug naar afgelopen week. Waar wij werden gebeld door de makelaar met de vraag of zij even langs mocht komen samen met de verkoper. Beide zichtbaar aangedaan vertellen ze ons dat het huis op papier niet bestaat en voor een moment voelen wij de grond onder onze voeten vandaan zakken. Overigens bestaat die wel, de grond. En ook een gegronde zaak die aangespannen zal worden door de verkoper tegen deze slimme ambtenaar. Maar niet voordat de vergunning alsnog wordt gerehabiliteerd. Daarmee is er voor ons niks te vrezen en halen wij weer opgelucht adem. We zijn inmiddels geoefenden ‘wachters’ dus nog een paar weken wachten tot de notariële akte wél naar behoren kan passeren is voor ons geen probleem.
Wel hebben we vreselijk te doen met de verkoper. Een keurige Portugese familie, die tegen wil en dank het huis moeten verkopen en nu deze misère nog eens over zich heen krijgen. Ze willen ook nog eens hun excuus aanbieden voor al dit ongemak, maar het onze valt in het niet met dat van hun. Het zou voor ons een gegronde reden kunnen zijn om van het voorlopig koopcontract af te zien, maar inmiddels zijn we al zo gehecht aan deze nieuwe stek – waar we nog niet eens wonen – dat dat geen moment in ons opkomt. Aan ons de eer om het huis wél officieel op de Portugese kaart te gaan zetten. En die taak gaan we heel serieus nemen.
Ps. deze mooie plakkaat hangt nu tegen onze poort aan. Precies volgens de wet, een publieke aankondiging dat er een bouwvergunning is aangevraagd op 11 maart 2019 - voor een huis wat er al 20 jaar staat. In plaats van dit proces met gepast schaamrood op de kaken in stilte maar heel gauw recht te trekken, worden de papieren op stoïcijnse modus in behandeling genomen.
