Met ruim twintig en nog-wat bezichtigingen achter de kiezen dachten we zo’n beetje alles wel gezien en meegemaakt te hebben.
Van gezellige bezichtigingen, zoals afgelopen maand, met een heerlijke lunch als toegift en toast op een nieuwe vriendschap. Trieste bezichtigingen, waarbij het onroerend goed tegen wil en dank onderwerp van een scheiding werd.
Ook bij verlaten nalatenschappen, waar een bezichtiging meer een verbeelding moest zijn van wat ooit was geweest. Vieze bezichtigingen, chaotische bezichtigingen, onwelkome en welkome bezichtigingen, onverwachte en geplande bezichtigingen. Maar deze versie van vandaag hadden we nog niet gehad. Het werd….hoe zullen we het noemen….Cool.
We reden all-the-way naar Castelo Branco. We hadden telefonisch het genoegen gehad met ‘the lady of the house’, een keurige Engelse dame die al even keurig ons opwachtte bij de kerk. Dat hield in dat zelfs de navigatie zich op onbekend terrein begaf, niet geholpen door het feit dat het huis zowel geen straatnaam als huisnummer had. Dat is wat je noemt ‘in the middle of nowhere’.
Het huis bestond uit één hoofdgebouw met diverse aanbouwen, uitbouwen, en bijgebouwen. Allen stijlvol en stijlvast uitgevoerd. Binnen bleek het wel stijlvast, maar iets minder stijlvol. Daar zou je in theorie natuurlijk een hele hoop nog aan kunnen doen, maar de ruimtes waren met weinig takt ingedeeld en verdeeld. Om eerlijk te zeggen haakte ik al af nog vóórdat we het hoofdgebouw gezien hadden, maar je kunt maar moeilijk halverwege een bezichtiging vriendelijk bedanken voor de moeite.
Heer des huizes
Met een onvervalst ‘stiff-upper-lip’ Engels werden we van ruimte naar ruimte geleid en kregen langzaam een beeld van de rolverdeling tussen de heer en vrouw des huizes. De keurige dame stak niet onder stoelen of banken de verbouwingsdrift van manlief spuugzat te zijn en vond het na tien jaar meer dan welletjes geweest. Dat vertelde ze ons meerdere malen steeds iets minder keurig, doorspekt met een flinke dosis irritatie. De bron van die irritatie werd ons duidelijk toen we ‘meneers’ kant van het verhaal hoorden.
Dat ging ongeveer zo: Bij het hoofdgebouw aangekomen, kwamen we via een soort vijf-en-een-half hoekige gang de uiterst royale woonkamer binnen. De tweezitter stond er verloren bij en had eerder weg van een kabouterbankje, naast de XXL schouw met dito openhaard. De kamer én open keuken waren dan wel weer in verhouding met deze schouw. Deze ruimte bleek de vroegere koeienstal te zijn, waarvan de lage, smalle kantelraampjes nog getuigden. De verbouwer had duidelijk niet de noodzaak gevoeld om pak ‘m beet vijf-en-een-half hoekjes aan te brengen in deze recht toe recht aan ruimte, met een kille, kale doch enorme woonkamer tot resultaat. Door de grootte van deze zaal hadden we niet in de gaten dat de verbouwer/heer des huizes in hoogst eigen persoon stilletjes aan de kabouter eettafel voor zich uit zat te kijken. Het maakte het allemaal een beetje ‘awkward’ bovendien dat de dame des huizes niet de minste aanstalte maakte om haar wederhelft aan ons voor te stellen en vice versa.
Tien lange jaren
Dus namen we zelf maar het keurige initiatief. We hadden het genoegen met Steve. Steve kwam omhoog uit z’n stoel en nog voordat we elkaar de hand konden schudden, plofte hij onder onze verbaasde blikken en zelf duidelijk ook hoogst verbaasd weer terug op z’n zetel. Hij begon uitbundig te lachen en wij dus ook. Steve had duidelijk dieper dan diep in het fijne glaasje port gekeken. Onderwijl Steve een boze blik toewerpende, loodste de al iets minder keurige dame ons plots ongeduldig mee naar het volgende onderdeel van deze bezichtiging. Maar Steve liet het er zo maar niet bij zitten en soort van volgde ons op de voet. Aangemoedigd door onze beleefde bewonderingen voor het vakmanschap, ondanks het gebrek aan ruimtelijk inzicht, begon Steve te vertellen. “Je moet weten, mijn vriend, ik heb zwelf allessss……” Waarop zei snibbig onderbrak “ja Steve, dat heb ik ze al verteld. Dat jij zélf in tien hele lange jaren tijd alles hebt gedaan. En dan kunnen we nu verder”.
Maar Steve liet zich niet zomaar afpoeieren, en lalde ongehinderd door en zat er voor ons niks anders op dan beleefd naar zijn onsamenhangend verhaal te luisteren. Het werkte wel aanstekelijk, die vrolijke dronk van onze vriend, inmiddels tot overduidelijke ergernis van ‘the lady of the house’. Er was geen schijn meer schoon te houden en terwijl Steve voor de zoveelste keer niet uit z’n woorden kwam, ons schelig aankeek en maar volstond met een ‘peace-gebaar’ en een uit de lucht gegrepen ‘Cool Men’, proestten wij het ook uit samen met Steve, onderwijl we door de dame langzaam richting de voordeur gedreven werden. Steve had echter net de smaak te pakken en dat maakte ons op het punt staande vertrek niet makkelijker. Hij pakte tot besluit mijn hand en gaf er een ridderlijke kus op, waarop hij vervolgens vergat mijn hand los te laten.
Peace man
Na op wat een eeuwigheid leek mijn hand weer terug te hebben, bedankten we voor de tijd en moeite. De keurige dame in de startblokken om haar man aan z’n rode oren naar binnen te trekken en Steve…..Steve probeerde ‘dankjewel en aangenaam kennis te maken’ terug te zeggen, maar dat bleek een volzin te ver, dus besloot hij met z’n peace-gebaar en een ‘Cool Men’. Het huis is ‘m niet geworden.
Ondertussen hebben we voor onze huidige Casa Oliveira een bod ontvangen. Of dit tot een mogelijke verkoop leidt, lees je hier. Vanaf januari gaan we weer vol goede moed op pad. Voor nu wensen wij iedereen alvast Boas Festas toe en tudo de bom para 2019!
