Al onze afstandsbedieningen zijn gewikkeld in huishoudfolie. Mijn zorgvuldige en zuinige wederhelft zou het liefst het bankstel ook inpakken, maar daar trek ik al drifig hoofschuddend de grens.
Die trok ik overigens ook toen hij met een set pollepels van schoonma aan kwam zetten, omdat die nog ontbraken in onze keuken. Ik kon heus mijn eigen pollepels kopen, zo was mijn verweer.
Waarop hij verbijsterd antwoordde dat die tweedehands pollepels toch nog in prima staat waren. Waar een echtelijke ruzie al niet over kan gaan. Pollepels dus. Jij vraagt je ondertussen af waar dit relaas naar toe gaat. Ik bedoel, afstandsbedieningen en keukengerei maken nog geen 'grande diferença' in deze hele duurzaamheidskwestie.
Meters tape
De huishoudfolie om de afstandsbedieningen is bedoeld om de afstandsbediening tegen gebruikersslijtage te beschermen. Nu zou het leuk staan om te zeggen dat wij nog een zwart-wit televisie hebben, maar we hebben sinds kort kleur (...) én internet op de tv. Benieuwd hoe lang dit 'modern' blijft, maar ik vrees dat ook deze tv de nodige reparaties zal moeten doorstaan in de komende jaren, alvorens hij door P. vervangbaar geacht zal worden. Dan toch een heel geruststellend idee dat de afstandsbediening tot het einde van zijn looptijd er gloednieuw uit blijft zien. Je snapt 'm.
Mijn kapotte haarföhn heb ik al drie keer naar de vuilnisbak proberen te verbannen, maar elke keer doemt het ding weer op met nóg een laag tape. Tape is heilig in huize Oliveira, want daarmee worden ook verlengsnoeren gerepareerd, staafmixers en bezemstelen. Dat laatste werkt voor geen meter. Pas toen de bezem in een iets te enthousiaste veegbeweging door het raam vloog, besloot P. dat ik wel eens gelijk kon hebben.
Voor veel apparaten worden de originele verpakkingen en/of dozen bewaard. Om het spul netjes op te kunnen bergen na elk gebruik, óf om het netjes te kunnen laten repareren. Zo ging een kacheltje dat alleen nog koude lucht blies eens begin deze winter terug naar de fabrikant voor reparatie en kregen we in juni het heugelijke bericht dat het gerepareerd en wel klaar stond in de winkel om opgehaald te worden. Daar waar ik al lang en breed een nieuw exemplaar zou hebben aangeschaft, hadden we toch maar mooi een paar tientjes uitgespaard én het ding een nieuw leven gegund. Mét de originele verpakking maarliefst.
Ontledingsfase
Als 'het spul' echt niet meer gemaakt kan worden, bereiken we de fase van 'ontleding'. Het wordt uit elkaar gehaald, schroefjes bij de schroefjes opgeborgen, schakelaars bij de schakelaars en de bak met 'overige' gevuld met onbenullige onderdelen die misschien ooit nog wel eens van pas kunnen komen.
Met P. zijn er zovelen. Als ik even slordig om me heen kijk, gaat een gemiddeld Portugees interieur een leven lang mee. Denk hierin in de breedste zin van het woord. Keuken, gordijnen, apparaten, meubels, accessoires enzovoort. Zowel mode als vernuftigheden op het gebied van techniek en technologie ten spijt, zou ik haast durven beweren dat alles wat nog in zijn functie voldoet - of dat nu de gasoven is, een draaitelefoon, een cassetterecorder, oranje met bruin gebloemd bedlinnen of een wasmachine uit het jaar nul (al dan niet mét tape) - niet vervangen wordt. Hip of niet, als het niet totaal stuk is (lees; niet meer te repareren), wordt het niet vervangen.
Wat heet, Portugese duurzaamheid. Uit noodzaak, uit spaarzaamheid, uit eenvoud, uit gewoonte. Die de tand des tijds heeft doorstaan. Prachtig toch?!
