Pats! Dat was de electriciteitskabel. We schrijven dag twee van project ‘Jardim Oliveira’ en het geluk van dag één, waarop de graafmachine wonder boven wonder de wirwar van kabels en buizen in takt kon laten, moest toch op z’n minst wat gezond tegenwicht krijgen.
Bij deze dus. De uitdaging ligt nog het meest in hoe lang de ijsjes in de vriezer het goed gaan houden, bij zo’n veertig graden en zonder stroom.
Had de tuin dan zo’n haast? Nou, eigenlijk wel. Want er moeten nieuwe leidingen aangelegd worden om de rest van de verbouwingsplannen ten uitvoer te kunnen brengen. Ons woongedeelte is zo goed als klaar (zodra het goed klaar is, volgen er foto’s – beloofd), maar omdat gedeelde vreugd nou eenmaal dubbele vreugd is, willen we deze plek niet helemaal voor onszelf houden. Casa Oliveira moet uiteindelijk een warm welkom worden voor mensen die – net als ons – van het goede Portugese leven houden. Daarover ook later meer!
Effectieve oppervlakte
Enfin, van levensgenieters, naar leidingen en afvoeren, terug naar de tuin. Lekker bruggetje dit. Nu er toch gegraven moest worden, besloten we het dan maar meteen goed aan te pakken. Ons huis staat op een berg, met dus heel veel berg in onze tuin. Of beter, heel veel ‘helling’. Oppervlakte waar je feitelijk helemaal niks mee kunt en ook nog eens voor flinke uitdagingen zorgden in het tuinonderhoud. Bovendien - en nu komt ie hoor – is er ooit op ‘onze berg’ goud gevonden. Door de hellingen weg te graven, zou er een zee van ruimte ontstaan. Dan ben je toch een dief van je eigen grond als je die mogelijkheden niet benut?
Nu zou het bijzonder fijn geweest zijn als we ook maar enigszins wisten hoe de ondergrondse infrastructuur er uit zou zien. Maar als mollen werd er door de berg heen gewerkt. Op zoek dus naar de kabels, leidingen en goud. Het is warm hier in Portugal, lieve mensen. Eigenlijk geen doen om dan eens lekker even de tuin op z’n kop te gaan zetten. De mannen ploeteren dapper door, er worden vrachtwagens zand en steen afgevoerd en het enige wat ik kan doen is af en toe voor de nodige hydratatie zorgen. Dat heet hier ‘cerveja’, oftewel ‘een biertje’. Bij elke ronde neemt het aantal flesjes toe, want naast de graaf-mannen, zijn er nu ook de elektriciens bijgekomen en een handvol nieuwsgierige buren die belangstellend komen informeren of we het toch wel redden zonder stroom.
Na drie dagen graven, vernieuwde electriciteitskabels, rood verbranden nekken, een lekke band van de graafmachine, een paar lege kratten bier en zand tussen de tanden, is fase één van de tuin een feit. Met een illusie armer en een ervaring rijker. De ijsjes hebben de stroomuitval niet overleefd.
