Zou het mens eigen zijn om in meer of mindere mate enige weerstand te voelen tegen veranderingen?
Degenen gezegend met een flinke dosis flexibilitiet, zullen zich moeiteloos voegen naar verandering. Hoewel ‘het wonen in een ander land’ mijn flexibiliteit zeker naar een hoger niveau heeft getild, placht ik toch hier en daar een gezonde weerstand de voelen tegen – voor mij – nieuwe situaties.
Casa Oliveira heeft mij de afgelopen maanden ruimschoots de gelegenheid gegeven mij hierin te oefenen. Ik praat u graag even bij.
Hoopten we vorige maand nog ‘over een maand’ onze nieuwe Casa tenminste woonklaar te hebben, die hoop is inmiddels gereduceerd tot zo’n vijftien vierkante meter. De Oliveira’s zijn verworden tot een heuse Ikea-familie (lees: wij wonen op een belachelijk klein aantal vierkante meter), wat zo veel wil zeggen als dat wij sinds een kleine maand in een soort van hotelkamer huizen. Hoe dat zo gekomen is?
De deur
Schreven we vorige keer zeker gecharmeerd te zijn van de ambachtslieden die ieder op eigen terrein zijn bijdragen leverden, bleken we het ondertussen minder getroffen te hebben met de aannemer. Want na de eerste weken, viel de ene na de andere ambachtsman plots af. Dachten we eerst nog aan een griepje hier en een verkoudje daar zoals ons werd verteld, kwamen we er echter al gauw achter dat het om een centje hier en een centje daar ging. Terwijl de aannemer liep rond te bravouren, bleek hij zijn mensen niet te betalen. Daarop volgden de maar al te originele excuses van ‘kapotte auto’s en telefoons, spoedeisende ziekenhuisbezoeken, veertig graden koorts en uitverkochte witte verf zich in bijzonder rap tempo op, waarmee de maat voor mijn Portugese wederhelft vol was en de aannemer op zijn subtiele wijze de deur wees.
Met de feitelijke verkoop van ons oude huis, betrokken wij een tijdelijk leuk landelijk huisje om een paar weken van verbouwing te overbruggen. Die paar weken werden door dit gedraal twee maanden, waarop we halverwege afgelopen maand aan onze limit zaten wegens vakantiegangers die het huisje hadden gereserveerd. We moesten er dus zogezegd ‘uit’. We vonden precies één vervallen en verlaten huis waar we eventueel direct in zouden kunnen trekken, maar al na een halve minuut van bezichtiging besloten we dat deze flexibele koek op was. Het huisje was niks, de locatie was niks, de honden konden niet mee, weer alles opnieuw uitvinden en opnieuw een tijdelijk ‘thuis’ creëren. We hadden het gehad. Dat geluk van de vorige maand kon onze rug op, samen met ons aanpassingsvermogen en die sul van een aannemer.
Bijzonder gefoeter
We kozen er dus voor om het ‘dichter bij huis’ te zoeken en betrokken één van de B&B kamers, van dezelfde eigenaren en op hetzelfde stuk grond waar ‘ons’ vakantiehuisje stond. Een reeds vertrouwde plek, reeds bekende weg en ook de honden konden blijven waar ze inmiddels gewend waren. Het aantal keren dat wij tijdens dit avontuur al gedacht hadden in ons nieuwe huis te kunnen, waren niet meer op één hand te tellen en ook deze keer rekenden we op ‘nog maar twee weken’. Dat zijn er inmiddels vier geworden. Vier weken van intens op elkaars lippen zitten, vier weken van een hoop gefoeter in drie talen, maar toch ook vier weken van een bijzondere ervaring rijker
Terwijl vader Oliveira zich ontpopte tot een bevlogen ‘gezagvoerder’ en binnen no-time een gemotiveerd team van oude en nieuwe ambachtslieden had gerecruteert, werden wij liefdevol opgenomen door onze nieuwe Portugese surrogaat familie. Want een B&B is leuk als je op vakantie bent en in een instant ‘tranquilo’ mood verkeert. Maar niet als je dagelijks werk zich in volle vaart voortzet, er gereisd moet worden voor het werk, schooltijden gerespecteerd moeten worden en je dus als gezin eigenlijk ‘gewoon moet kunnen doordraaien’. Hoe rijk ben je dan als mens dat je een Portugese familie treft die letterlijk hun hele huis voor je openstellen om dat laatste stro-halmpje regelmaat te handhaven. Dat heeft zich ontaard in veel te gezellige avonden waarbij twee families een keuken delen en samen aan tafel zitten, ieder met haar eigen potje eten, maar met gedeelde flessen wijn.
En dat is het bijzondere van ‘flexibiliteit’. Bouncen, meeveren of meebuigen – hoe je het noemen wil – kent wat mij betreft maar één vervoeging, namelijk de tegenwoordige tijd, ofwel het ‘nu’. Bezie je een toekomstige verandering, zou je een zekere mate van weerstand kunnen voelen. Maar in de praktijk, in het moment, blijkt een mens bijzonder flexibel. Met ons huidig wooncomfort gereduceerd tot vijftien vierkante meter, hebben zich deuren naar ons nieuwe leven geopend. In een omgeving die ons vreemd was, vinden we ons nieuwe thuis.
