Eén van de dingen die ik zo waardeer van het leven hier in Portugal is het ritme dat een hartslag trager is.
In een wereld die steeds sneller lijkt te draaien, de 24-uurs economie de norm is geworden, persoonlijke contact steeds minder noodzakelijk wordt om te socialiseren en om zaken te doen.
Met het grootste gemak kunnen we kopen wat we willen, waar het ter wereld dan ook vandaan moet komen, binnen no-time wordt het keurig netjes tot aan de voordeur geleverd.
Natuurlijk gaat dit ook aan Portugal niet voorbij, maar toch bewonder ik de algemene onverstoorbaarheid van het Portugese leven wat zich aan haar eigen vertrouwde ritme vast weet te houden. Een gevoel van ‘toen-was-geluk-nog-heel-gewoon’. Je zou het kunnen benoemen als een ‘achterstand’, maar ik zie het liever als waarde (of norm) van de Portugese cultuur. We willen dan wel graag geloven dat het leven er een stuk effectiever en efficiënter op geworden is – en dat is het feitelijk ook – maar het heeft naar mijn bescheiden mening aan charme ingeboet.
Sappige update
Wat dit relaas met Casa Oliveira en de verbouwing te maken heeft? Welnu, eigenlijk alles. Want hoe makkelijk zou het deze keer weer zijn om een sappige update te geven over niet nagekomen levertermijnen en afspraken, materiaal wat steevast te laat geleverd wordt waardoor er een halve ochtend sigaretten gedraaid worden ‘omdat men niet vooruit kan’ en iets van een magisch hechtingsproduct dat maar niet lijkt te willen hechten. Hoewel de categorie bloopers en blunders meer dan gestaag doorgroeit, groeit tegelijkertijd mijn waardering voor de ouderwetse vakman, de kleine zelfstandige en de oneindige behulpzaamheid van beide.
Mannen van de oude stempel, mannen van ambacht, mannen die bijna allemaal ten minste één vingerkoontje missen. Zonder uitzondering komen ze in de eerste instantie nukkig over. Maar wat een vrolijke ‘bom dia’, een beetje belangstelling, verse koffie en een lekker koud biertje op de middag allemaal niet kan doen. Vakmannen die zich betrokken voelen en tegelijkertijd hun (toegegeven, soms letterlijk) stinkende best doen om hun beste kunnen te laten zien.
Straatnaamloze adressen
Met het besluit om zoveel mogelijk lokaal aan te besteden en aan te schaffen, belanden we in een circuit van onvervalste mond-tot-mond-reclame. Met een indicatie als ‘het eerste huis achter de kerk, op de berg aan de overkant van de weg bij de bakkerij’ zou zelfs Google geen raad weten en ik vind het altijd weer wonderlijk hoe we zonder navigatie en een straatnaamloze routebeschrijving toch steeds onze bestemming vinden. Jawel, het persoonlijk langsgaan maakt deel uit van het aanbestedings- of aankoopproces. Bellen heeft meestal toch geen zin, want geen mens die zijn mobiel hoort rinkelen in een werkplaats waar man en machine hard aan het werk zijn.
Ouderwets persoonlijk contact dus. Cruciaal bovendien voor een geslaagd eindresultaat. Een praatje hier, belangstelling daar, wederzijds begrip en vooruit, soms een beetje gezond duwen en trekken aan de prijs. Of dat dan ook allemaal langer duurt? Jazeker. Maar hoe erg is dat eigenlijk? Hoe mooi is het idee dat iemand van een paar houten planken een prachtig meubel voor jou maakt. Iemand die het waardeert dat je naar zijn werkplaats bent gekomen. Iemand die het fijn vindt dat je hem persoonlijk hebt gesproken. Iemand die zijn hoofd maar net boven water kan houden, vechtend tegen die steeds sneller draaiende wereld waar hij niet toe in staat is mee te gaan.
Niks geen ‘vandaag-besteld-morgen-in-huis’ en met ‘één druk op de knop’. Maar een ouderwetse zoektocht naar kleine werkplaatsen c.q. garages en die kleine winkeltjes waar men wasbakken en koffiefilters verkoopt en alles daartussen in. Waar van vader op zoon en ook weer zijn zoon de fijne kneepjes van de ambacht in stand worden gehouden.
(Foto's: by Hello Portugal - middelste foto een klein winkeltje gespecialiseerd in 'alles')
Portugal en ‘geduld’ vormen gewoonlijk een komisch (soms ook zeer frustrerend) duo. In een wereld die steeds sneller lijkt te draaien is er eigenlijk geen plaats meer voor een gezond portje geduld. Snelheid is de norm, waarmee loyaliteit op de achtergrond verdwijnt. Casa Oliveira vordert ondertussen gestaag. Toegegeven, minder snel dan we zouden willen, maar we vorderen naar tevredenheid. Een ‘gevoel van ‘toen-was-geluk-nog-heel-gewoon’, maar dan anno 2019. Dat is ook Portugal. En ik hoop dat dat nog heel lang zo mag blijven. Kan alleen niet beloven dat ik er niet stiekem af en toe de draak mee steek. Maar dat vergeeft Portugal mij hopelijk wel.
Volgende maand moeten we uit ons tijdelijk huisje om plaats te maken voor de eerste vakantiegangers van dit jaar. En nu maar hopen dat dat ‘gewone geluk’ ons niet op gaat breken. We zullen het zien.
Comments